Maatstaf. Jaargang 20

[p. 590]

hanneke holzhaus
tante moet stukkies schrijven

Haar broeders hoeder is ze niet, nee, maar het zou wel verdories handig wezen als ze onder het mom van tante Cri - zeg maar Saartje - bereid bleek een liefhebbend oogje te houden op de laatstgeboren telg van broerliefs met financieel beleid en pil verspreide geslacht. Anti-autoritair natuurlijk en drie slapeloze dagjes-uit en nachtjes lang. Alles in ruil voor rozen en reukwater. Asjeblief!

Tja, hoor ereis even hier, Chrispijntje is immer welkom op tantes boerderije. De eigen vlees en bloedjes verwijlen reeds een mensenheugenis lang ver van haar steeds korter wordende rok, maar achter het leren hes en de vleeskleurige bh roffelt nog altijd een moederhart. En in het schuurtje wachten beduimeld de resten van het speelgerei: een triestgeroest tweewielig stuk levensgevaar¹⁾, zes wezens van plastic met echt haar²⁾ en een ronde, handjestevolle NIVEAreklame³⁾...

Acherreme, tante Cri had de resten overschat: Chrispijn is niet erg enthousiast, heeft thuis góed spul zeker. Dus tante zit met de brokken. Het mensje in klein formaat, met eenderde dozijn ondiepe jaarringen rondom de nooit gepruilde praatopening⁴⁾, trekt de ganse dag aan haar rokken. Soms wil hij wel es mee naar het konijn van buuf of naar de automatische wittewaswachtkamer⁵⁾ en nog zo wat attrakties, maar vervelen, dát doet ie zich!

Tot overmaat van ramp hollebeent hij nu, tegen uitdrukkelijk verbod, tantes denk- en schrijfruimte binnen. De grijpgraagjes, bebloederd met een klef soort beleg⁶⁾ liggen alras te pronk bovenop de twee toch zo keurigjes bepostzegelde, lege vlopjes⁷⁾, bestemd voor Volkskrant en

1) een fiets

2) zes poppen

3) een blauwe strandbal

4) het kind, vier jaar oud en vrolijk gezind

5) wasserette

6) de handen, onder de jam

7) enveloppen

[p. 591]

Avenue. Tante Cri, in de zoveelste aanslag voor een peinzende dorpskeuvel (want Waar Blijft Je Stukje? kraken krant en blad door het gevreesde toestel⁸⁾ en zij meteen van ja o ja, maar Heregod, liever nog deed ze vandaag ereis gewóón), tante Cri legt de pen maar weer neer. Chrispijntje eist het. Hij eist het zo hoorbaar dat buuf en haar konijn er weet van hebben. Hij brult. En huilt. En grient. En snottert. En snuift. Krijst weer. En loeit. Hij jankt.

Maar wat ister dan, informeert ze, hem voorzichtig schuddend bij het kapstokje van zijn hals⁹⁾. Uit de natte praatopening sijpelt een droevig relaas. Met de zoete substantie aan de knuistjes had de logee het schamel hofje betreden, niet oplettend genoeg om de onzalige injectie van een overslecht snoepgraag brombeest¹⁰⁾ te vermijden. Het doet pijn. Tante kan warempel een bergjehoog ongaaf kindervlees ontwaren.

Salvékwlekje d'r op, pepermuntje d'r op, kusje hier, bemoedigend wegwezertje¹¹⁾ daar... en de rust keert weer. Maar de broodnodige muze, die vlak voor het incident nog aanwezig was om een flink stuk bladvulling te versieren, heeft zich inmiddels wenend uit de voeten gemaakt.

Dan maar naar Het Juiste Woord gegrepen, of in de opperste nood maar naar Van Deyssel of zo. God zegene de greep. In het prieeltje snikt Chrispijntje, vinger in de reukopening, pijntje bedwingend, mokkend. Tante doet haar stukkie in het vlopje. En geen dubbelparig gepote, lodderogige springdolle houtzoeker-doodligger¹²⁾ zal het lezen.

8) telefoon

9) bij z'n schouders

10) en bijensteek

11) klopje

12) hond