Maatstaf. Jaargang 20

[p. 392]

gerrit komrij
twee gedichten

het verliefde spook

Er was een geest zo weg van haar:
De maan scheen nauw of hij stond klaar

Aan het bed waarin zij rozig sliep.

En woorden werden daar gehoord
Zoeter dan elk mensenwoord,

Zoals hij haar ziel aanriep.

Zoet, zo zoet, is hun giftig gezang,
De slangen met hun zilveren kelen
Die in hun schedels van mos en bederf
Zachtkens kwelen van ‘sterf, o! sterf.’

O jonge ziel, leg af je vlees:
Vier in mijn koele tombe feest.

Ons bed is donker, zoet en groot;

De aarde wiegt ons eeuw na eeuw
Onder onze sprei van sneeuw

En ons warme laken van lood.

Zoet, zo zoet, is hun giftig gezang,
De slangen met hun zilveren kelen
Die in hun schedels van mos en bederf
Zachtkens kwelen van ‘sterf, o! sterf.’

Naar Thomas Lovell Beddoes

[p. 393]

droom

Jawel! We dromen dikwijls hoe we, dronken
Van weelde door de stad als triomfator
Paraderen als door een licht amfitheater,
Waar naakte vrouwen op marmer pronken.

De wagen stuift als een vlucht meeuwen,
En puilt toch uit van kostelijke buit.
Een verblindend diamanten tuig omsluit
De leeuwin en de Tibetaanse leeuwen.

Daar knakt de wagen! Eensklaps openbaren
De leeuwen de kille woede van hun woestijn.
Wee! Wie kan ons nog behulpzaam zijn?
Wee! Ontferm u onzer! - De beesten paren.

Naar Jakob van Hoddìs