Maatstaf. Jaargang 20

[p. 280]

neeltje zoetje jobse
gedichten

ook dan

Onder het grijze stoppen van de sokken
eenvoudig poëzie bedrijven,
de muze tot een lied verlokken
en dat als 't ware op de voetzool schrijven
zodat elke stap in 't grijze
eentonige der dagen
een voetnoot wordt, naar nieuwe wijzen,
die 't leven lichter maken om te dragen.

[p. 281]

 

Zo, als ik wakker word

 

valt er een bijbeltekst in m'n gedachten.

 

Rondom Jeruzalem zijn bergen,

 

zo is God rondom hen die Hem vrezen.

 

Het herinnert mij aan wat wij vroeger

 

grootmoeders geheime zender noemden.

 

Maar toch vraag ik me even later af

 

voor welk gevaar ik dan wel

 

bewaard zou moeten worden.

 

En omdat je maar nooit kunt weten,

 

besluit ik voorzichtig te zijn op de trap,

 

met de wasmachine en het aardappelschilmes

 

in de keuken.

 

Terwijl ik m'n man en de kinderen

 

nog eens extra waarschuw

 

toch op te passen in het verkeer en op het werk.

 

De dag is zonder ongelukken verlopen

 

maar alvorens te danken,

 

loop ik nog even langs bij een vriend.

 

We drinken thee bij gebrek aan beter

 

en praten langdurig

 

over vrije liefde, huwelijk en sex.

 

Als hij me later naar huis brengt

 

en we te lang stil staan

 

buiten het bereik van lantarens

 

om te herhalen wat we al zeiden

 

kijk ik roekeloos naar hem op.

 

Maar als hij me wil kussen

 

blijkt dat ik nog steeds ben verbonden

 

met God weet welke zender

 

zodat ik toonloos herhaal

 

Rondom Jeruzalem zijn bergen,

 

zo is God rondom hen die Hem vrezen.

 

Ik vloek.

 

We lopen door.

 

En als ik thuis kom vergeet ik te danken.