Maatstaf. Jaargang 20(1972-1973)– [tijdschrift] Maatstaf– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 247] [p. 247] willem wilmink twee gedichten en een vertaling zaterdagavond zaterdagavond - limonade pinda's pellen op een krant showboat en ave verum negen heit de klok: feest als nooit meer maar hoe de zaterdagnacht verliep voor onze ouders, of zij omwille van elkaar zichzelf iets misdeden, of zij iets misten blijft raadselachtig als een vrolijk reisje daar langs die Duitse Rijn Rijn Rijn vlak voor de oorlog. [pagina 248] [p. 248] displaced person zo'n jongen hoort hier niet. hoort in een ver verleden in zon van Attica bezig met schijnproblemen zijn eigen naakte waarheid teder krabbend slechts ergernis heeft hij over voor de klassicus wiens vesting van boeken hij argeloos sloopte terug naar Oud-Hellas met hem! hier immers, met zijn jongenslach achter de meiden aanzittend, laat hij leegtes achter. [pagina 249] [p. 249] allen ginsberg, vertaald door willem wilmink voor tante rosa Tante Rosa, als ik jou terug kon zien, je bokkige glimlach je dunne gezicht je reumatiek, en die lange zware schoen aan je knokige linkerbeen zoals je door de hal hinkte in Newark langs de zwarte vleugel naar de salon waar de parties waren en ik republikeinse Spaanse liederen zong met een piepstem hysterisch, en het aktiekommittee luisterde, en jij hinkte de kamer door, zamelde geld in, bij tante Hannie, oom Sam, en een onbekende met een lege mouw in zijn jaszak: groot jong kalend hoofd van de Abraham Lincoln Brigade je lange droeve gezicht je tranen van sexuele frustratie benige heupen, zoveel snikken gesmoord in de kussens van Osborne Terrace. Die keer dat ik naakt op het deksel van de plee stond, en jij mijn dijen bepoederde, waar beschaamd en teder de eerste haartjes krulden, wat dacht je toen bij jezelf toen je zag dat het al een man was die daar stond als een beeld van onnozelheid op een voetstuk van dunne beentjes [pagina 250] [p. 250] Tante Rosa, Hitler is dood. Hitler is in de eeuwigheid. Hitler is bij Tamburlane en Emily Brontë Maar jou zie ik nog steeds daar lopen, een geest op Osborne Terrace door de lange donkere hal naar de voordeur een beetje hinkend een pinnig lachje. In zoiets als een jurk van zij met zoiets als bloemen ga je mijn vader begroeten, de Dichter, die Newark aandoet. ik zie je nog de kamer in dansen op je kreupele been, en je klapt in je handen want het boek, zijn boek wordt uitgegeven door Liveright Hitler is dood. Liveright geeft niets meer uit. Sprokkeling en De eeuwige minuut niet meer te koop. Oom Harry heeft zijn laatste zijden sokken verkocht, en Claire danst niet meer met linten Buba is een gerimpeld monument in 't oudevrouwenhuis, en monkelt naar de babies De laatste keer dat ik je zag: het ziekenhuis de bleke schedel onder huid van as een blauwgeaderd meisje dat niets weet en in een zuurstoftent. De Spaanse oorlog is al lang voorbij, tante Rosa. Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd