Maatstaf. Jaargang 20

[p. 245]

franz kafka
mijn handen^*

I

Mijn twee handen begonnen een gevecht. Het boek waarin ik had gelezen klapten zij dicht en schoven het opzij, opdat het niet zou storen. Mij begroetten ze en benoemden mij als scheidsrechter. En ze hadden hun vingers al in elkaar gestrengeld en ze jaagden al rondom de tafelrand, dan naar rechts, dan naar links, al naar het overwicht van de een of de ander. Ik liet geen blik van hen af. Als het mijn handen zijn, moet ik ook een eerlijk rechter zijn, anders haal ik mijzelf de ellende van een oneerlijke uitspraak op de hals.

Maar mijn functie is niet gemakkelijk, in het donker, tussen de handpalmen, worden verscheidene trucs toegepast, die ik niet onopgemerkt mag laten, ik druk daarom mijn kin tegen de tafel en nu ontgaat mij niets. Mijn hele leven heb ik de rechter voorgetrokken, zonder het met de linker slecht te menen. Als de linker toch eens iets gezegd zou hebben, dan zou ik, gewillig en rechtvaardig als ik ben, aan het misbruik meteen een eind hebben gemaakt. Maar ze gaf geen kik: hing langs mij neer en wanneer de rechter op straat bijvoorbeeld mijn hoed afnam, gleed de linker angstig over mijn dij. Dat was een slechte voorbereiding voor het gevecht dat nu plaats vindt. Hoe wil je je op den duur, linker polsgewricht, tegen dat geweldige rechter verweren? Hoe je meisjesachtige vingers in de klem der vijf andere staande houden? Dat schijnt mij geen gevecht meer, maar het natuurlijke einde van de linker. Ze is reeds in de

* Twee fragmenten uit Huwelijksvoorbereidingen op het land, dat zal verschijnen bij Em. Querido's uitgeverij N.V. Vertaling van Nini Brunt.

[p. 246]

uiterste linkerhoek van de tafel gedrongen en aan haar vast, regelmatig op en neer zwaaiend, als de zuiger van een machine, de rechter. Als mij niet, bij het gezicht van deze ellende de verlossende gedachte was ingevallen dat het mijn eigen handen zijn, die hier in een strijd zijn gewikkeld en dat ik hen met een lichte ruk van elkaar kan wegtrekken en daarmee gevecht en ellende beëindigen - als die gedachte mij niet zou zijn ingevallen dan zou de linker, uit het gewricht gebroken, van de tafel zijn geslingerd en dan zou misschien de rechter in de tomeloosheid van de overwinnaar, als de vijfkoppige helhond mijzelf in het oplettende gezicht zijn gesprongen. In plaats daarvan liggen de twee nu over elkaar, de rechter streelt de rug van de linker en ik, oneerlijke scheidsrechter, knik daarbij.

II

Ik heb mijn verstand in mijn hand begraven, vrolijk, rechtop houd ik mijn hoofd, maar mijn hand hangt moe naar beneden, het verstand trekt haar naar de grond. Zie de kleine hand maar, met haar harde huid, doorsneden door aderen, doorploegd met rimpels, met duidelijk zichtbare aderen, de hand met haar vijf vingers, wat goed dat ik mijn verstand in die niet in het oog lopende schuilplaats kon verbergen.

Buitengewoon belangrijk is het dat ik twee handen heb.

Zoals in het kinderspelletje vraag ik: ‘In welke hand houd ik mijn verstand?’ Niemand kan het raden, want ik kan door mijn twee handen te vouwen in een oogwenk het verstand van de ene naar de andere hand overbrengen.