Maatstaf. Jaargang 20

[p. 237]

jacques a. waterman
gedichten

roof der ziel

Hij zat op een stoeltje gebogen,
De handen verborgen 't gelaat.
Hij dacht over eeuwige vragen
Waar Dood en Verdoeming op staat.

Geen zuchtje verstoorde de stilte,
Geen lichtje het duister der nacht;
Hij zat op zijn stoeltje te wenen
Als een die gróót onheil verwacht.

Toen heeft er de gangklok geslagen:
Een scherpe en galmende slag,
De wanden der stulp resonneerden
En maakten van waanzin gewag.

Hij zat op zijn stoeltje gebogen,
Verwrongen en bleek het gelaat.
Zo vond men de volgende morgen
Hem dood en ten prooi aan het kwaad.

[p. 238]

de boulevard

Grauw zijn de huizen,
Groen zijn de velden,
Blank de plaveisels
Der havenstad,
Vreemd de gedachten,
Die in mij opwelden,
Wandelend achter
De boulevard.

Zie hoe de rook
Uit de schoorstenen
Krinkelt omhoog,
Uit de sigaar ook
Waarop gindse bejaarde
Voorbijganger zoog.
Zo gaat het ook
Met mijn gedachten:
Zijn geen gevaar.

Vond ik de kracht
Wat te verrichten
Lapte ik natuurschoon
Gans aan mijn laars,
Was ik vervuld
Van al mijn plichten,
Totdat mijn licht
Plotseling uitging,
Als door een windstoot
Een sterke kaars.

[p. 239]

het loon der angst

Zo gruwelijk kwam hem de wereld voor,
Zó pijnlijk drong haar wreedheid in zijn zinnen,
Dat hij niet meer opnieuw dorst te beginnen,
Zijn laatst geloof aan God en mens verloor.

Eerst trachtte hij vergeefs de weken door
Een reden voor zijn ‘houding’ te verzinnen,
Tot hij inééns - want wát valt nog te winnen
Met zo'n karwei - het ‘pluk de dag’ verkoor.

Doch op een onheilszwang're zomerdag
Blonk er schel licht, weergalmde slag op slag,
Nauw overstemd door 't ronken der motoren,

En toen hij 't al in lichterlaaie zag
En zelf gelijk een toorts te branden lag,
Scheen alles zwarter nog dan ooit tevoren.