Maatstaf. Jaargang 19

[p. 707]

jeanneke boon
memoires van jeanneke

Ja, er waren allerlei jongens in mijn leven, een bekende voetballer en zo, ja kom, maar ik vond L. toch weer anders, als hij bij ons aan huis kwam. Hoe we elkaar leerden kennen? Hij bracht zijn kleine zusje naar school, ik was dan dertien, hij was zestien, en ik droeg lange vlechten en daar trok hij dan eens aan. Ja, dat is waarheid, dat weet ik nog vast en zeker, hij liep toen nog tekenschool, met mijn broer Clement, en dan is hij wat later bij ons aan huis gekomen, met Kareltje, omdat Kareltje een radio verlangde en mijn broer radio's wist ineen te knutselen. Zij kenden elkaar allemaal, Kareltje en hij en mijn broer Clement die architektuur volgde, en dan werd er gebeld en ik opende de straatdeur, hij keek een beetje over mij heen omdat ik blijkbaar maar zo'n meisje was dat de deur opende. Dat van die vlechtjes was hij misschien vergeten. Maar dan kwam hij nadien met zijn ouders op de Sintannalaan wonen en aan hun werkhuis moest een poort komen en omdat mijn vader en mijn broer schrijnwerkers waren kwam hij vragen of ze die poort wilden maken.

Ik zat in de keuken achteraan en ik kwam eens langslopen om te zien wie daar praatte, en dan is hij steeds meer bij ons aan huis gekomen, 's avonds om te kaarten of vogelpik te spelen en zo, en dan zijn we een beetje verliefd geworden. Ja, er kwamen heel wat jongens en als we zouden kaarten wou vader stoelen halen, maar zei hij achteraf tot moeder: hebt ge reeds gezien wat er omgaat met die twee? En wat zou er nu omgaan? zei moeder, 't arme schaap ocharme. Wel, zei vader, ik heb haar in feite geen stoel te halen want L. zegt dan altijd: ze kan mijn stoel hebben, ik zal wel een andere zoeken. Ja, dat is waarheid, zo was het. En dan keek L. niet naar zijn kaarten, hij keek me in de ogen

[p. 708]

en hij bracht zijn voet tegen mijn voet aan en wipte die eens op. De eerste keer dat dit gebeurde was ik mijn voet bijna kwijt van het verschieten, omdat ik zoiets nog nooit beleefd had, toch niet zo in elk geval, en ik peinsde: Oei, wat zou dat nu weeral willen zeggen. Ja, en dan keek ik al verlangend uit naar de volgende avond, om te weten of dit weer zou gebeuren en het geen ongelukje was geweest met die voet. En dan kwam hij haast elke avond kaarten, vooral met moeder, zodat ik dacht: hij ziet zeker liever moeder dan mij. Hij liet moeder ook steeds winnen, omdat ze zo graag won. Ja, ik dacht: wat zou hij nu eigenlijk in mij zien? zou ik mooi genoeg zijn en zo? zou hij denken dat ik hèt meisje voor hem ben? En ik wou me wel een beetje aanstellen, wat zijden kousen dragen en zo en ervoor zorgen dat ik boven op de kast wat moest wegnemen zodat hij mijn benen kon zien. Ja, dat is waar, dat mag ik toch zeggen. En dan was ik op zondagmiddag het huis aan het dweilen en droeg ik klompen, want na de afwas had ik de woonkamer op te ruimen en wat uit te vegen en te dweilen en zo, en dan droeg ik klompen en dat was net het moment waarop hij binnenkwam en ik voelde me dan steeds zo afschuwelijk omdat hij altijd kwam als ik op houten klompen liep en dat hij juist de jongen was waar ik al een beetje verliefd op was. Ja, dat weet ik nog heel goed, dat ik daar als jong meisje op klompen liep, niet dat ik de juffrouw wou zijn, maar dat ge dan denkt: wat gaat hij op de duur in mij zien, dat ik alleen maar een kuisvrouw of zo ben? En dan die avond dat hij bij ons zou komen en dat ik ervoor zorgde juist op boodschap te moeten, de weg waarlangs hij zou komen, en dan liep ik daar en dacht ik: Moest hij nu een held zijn dan zou hij me zeggen dat hij me liefhad en me wat zoenen en zo. En dan heb ik gezegd: wilt ge even meegaan? En daar achter het hoekje van Strickx heeft hij gezegd: Ja, ik zie u geern. En mij een kusje gegeven, dat weet ik nog heel goed: ik zie u zo geern, heeft hij toen gezegd. En dan kwam hij haast elke avond en zaten we te kaarten en was het alsof hij moeder liever zag dan mij,

[p. 709]

want dat heeft hij me toen gezegd, dat hij mijn moeder een mooie lieve fijne vrouw vond en als ik zélf zo werd, dat hij dan met mij zou gelukkig worden. En dan zijn we samen beginnen uitgaan en kregen we meteen ruzie, niet alleen omdat we verkeerde afspraken maakten en allebei aan de ingang van een ándere bioskoop stonden, maar omdat het steeds wat was tussen ons beiden, omdat hij daar dan kwaad aan de ene kant van het gaanpad liep en ik even kwaad aan de andere kant van het gaanpad, of omdat ik met de fiets erop uit wou en hij geen fiets had, en vooral omdat hij in feite geen jongen was zoals andere jongens. En dan dacht ik: als ik het maar èèn enkele avond met hem kon uithouden, dan zou ik het een heel leven met hem kunnen uithouden. En dan dacht ik ook nog: dàt zou ik toch eens moeten proberen. En dan dofte ik me wat op en stapte op en zag hem ginder aan hun straatdeur staan en dacht ik: Ja, hij zal daar nu tevergeefs staan als ik niet ga, dat is toch ook geen manier van doen, en ik keerde terug langs de andere straat en zag door de haag van dat boerenhof hoe hij daar tegen de gevel geplakt hing en ben ik toch maar langsgegaan. Als ik me niet vergis was het in de maand maart en toen de avond viel begon het schrikkelijk te regenen zodat we precies twee waterratten werden, bij hem liep het water zó uit de broekspijpen en ik was precies een waterkàt, zoals mijn haren daar hingen te slingeren. Ja, toen waren wij echt gelukkig die avond in de regen, en dan daarna zijn we getrouwd en zijn we op de Steenweg in dat huis van Florine gaan wonen en over dat huis moet ik toch ook iets zeggen, het was een spookhuis met water in de kelder en een zolder waar spoken zaten en ratten op de koer en in het kolenhok, zodat we bang waren maar ook gelukkig waren. En hij was vooral gelukkig met dat kamerke, iets waar eigenlijk een badkamertje moest van gemaakt, en waar hij toen al zat te schrijven en te schilderen, en waar hij vanuit het open raam nog de straathoek aan de overkant geschilderd heeft. Dat was ‘zijn’ kamerke. Ja, daar woonde ik doodgraag, het was een rattenkot, maar kom, was het ons huis geweest

[p. 710]

we hadden het kunnen opknappen, nu moeten we grote schilderijen van hem aan de muren hangen om het wegvallend kalk erachter te verbergen. Maar kom, we zijn daar beginnen winkel houden en dan later aan de overkant van de straat in een nieuw huis gaan wonen, en dan is het mobilisatie geworden, de eerste keer in '38, ik was in verwachting van onze Jo een maand of drie, en dan, wat was er dan? In '39 is Jo geboren in dat nieuw huis en dan was het opnieuw mobilisatie en werd het oorlog. En als L. terugkeerde uit krijgsgevangenschap heeft hij De Voorstad Groeit geschreven en knipte ik het bericht over die letterkundige prijs uit de krant, dat weet ik nog, en heb ik gezegd: kijk eens hier, ge zit hier altijd te schrijven, maar lees dit eens en waag uw kans, er komt wel wat van, en dan zullen ze niet meer zeggen dat ge Hendrik Consciense zijt en hier altijd zit te schrijven en tegen geen mens een woord spreekt. En dan kregen we een brief van de uitgeverij, L. was juist weg naar mijn ouders toe, neen, hij was aan de overkant waar mijn thuis woonde wat gaan betalen en ik liep er heen en stond er met die enveloppe te zwaaien, maar hij merkte het natuurlijk niet en ten lange laatste kwam hij dan toch naar buiten en riep ik hem. We zijn huiswaarts gekeerd en achter onze rug zullen ze misschien wel gezegd hebben: ja, nu liggen ze ginder al in elkaars armen zoals ze kontent zijn. Ja, dat is nu een beetje van de bittere kant bezien, maar kom. Ik weet niet of ik nog meer moet zeggen, over die meloen bijvoorbeeld, maar 't kan dan eeuwig duren...