Maatstaf. Jaargang 19

[p. 625]

[Nummer 10]

georg trakl, vertaald door hans warren
[Gedichten]

aan de knaap elis

Elis, als de merel in 't zwarte woud roept,
dit is je ondergang.
Je mond drinkt koel de blauwe rotsbron.

Laat, als je voorhoofd licht bloedt,
oeroude legenden
en duister vogelorakel.

Want je loopt met zachte schreden in de nacht
die vol purperen druiven hangt
en beweegt je armen mooier in dat blauw.

Een dorenstruik schalt
waar je maanlichte ogen zijn.
O, hoe lang, Elis, ben je al dood.

Je lichaam is een hyacinth
waarin een monnik zijn wassen vingers steekt.
Een zwarte krocht is ons zwijgen,

waaruit af en toe een weerloos dier treedt,
langzaam vallen de zware oogleden toe.
Op je slapen droppelt zwarte dauw,

het laatste goud van vervallen sterren.

[p. 626]

Elis
I

Volmaakt is de stilte van deze gouden dag.
Onder oude eiken
verschijn jij, Elis, een rustende met ronde ogen.

Hun blauw spiegelt de sluimer der geliefden,
op jouw mond
verstomden hun rozige zuchten.

's Avonds trok de visser de zware netten binnen.
Een goede herder
leidt zijn kudde langs de woudzoom huiswaarts.
O! hoe edel zijn, Elis, al jouw dagen.

Zacht glijdt
langs kale muren des olijfbooms blauwe stilte,
versterft het diepe zingen van een grijsaard.

Een gouden boot,
schommelt, Elis, je hart aan de eenzame hemel.

[p. 627]

II

Een lieflijk klokkenspel klinkt in Elis' borst
des avonds,
als zijn hoofd in het zwarte kussen zinkt.

Een blauwe reebok
bloedt stil in 't doornig struikgewas.

Een bruine boom staat heel alleen,
zijn blauwe vruchten vielen af.

Tekenen en sterren
verzinken langzaam in de avondvijver.

Achter de heuvel is het winter geworden.

Blauwe duiven
drinken 's nachts het ijskoude zweet
dat van Elis' kristallen voorhoofd stroomt.

En aldoor galmt
langs zwarte muren Gods eenzame wind.

(Uit ‘Sebastian im Traum’)