Maatstaf. Jaargang 19

[p. 503]

ian hamilton
gedichten, vertaald door ruud löbler

het onweer

Ver weg breekt een onweer los. Het golft op onze kamer toe.
Jij kijkt op in het licht en het valt op een zij
Van je gezicht, je strakke mond, je geschrokken blik.
Je keert je naar mij en als ik roep kom je
En knielt naast me en wilt dat ik
Je hoofd tussen mijn handen neem als was het
Een tere kom die kon breken door de wind.
Je wilt mij tussen jou en de brute krachten.
Maar mijn grote handen op je vlees roeren zich,
Ritmisch en dan, verwonderd, grijpen ze vast.
Het onweer jaagt door mij heen als je mond zich opent.

[p. 504]

de recruten

‘Niets beweegt,’ zeg je en staart over het gazon
Naar de bomen, slenterend in rijen, de bladeren roerloos;
Naar de bloemen, nerveus, onzeker. Je omdraaiend roep je:
‘De zon is overal. Er komt geen wind.’

Vogels rijen zich op de goten en uit ons raam
Zien we katten tirailleren in vijf tuinen
Naar de schaduw, waar ze stilstaan, gespannen, nors
En kijken naar de lucht. Je roept weer: ‘Ze weten het.

De vliegen vallen bij bosjes op de vensterbank.
Je veegt ze bijeen tot hopen. Je beweent ze.
Je huivert als de stilte donkerder wordt, tot
De nacht volkomen is in je. En dan schreeuw je.

[p. 505]

vader, stervend

Je vingers, harig dekenpluis
Gevangen in de nagels, reiken naar
De rozen naast het bed, verwelkend in de hitte.
Witte blaadjes vallen.

Gevangen op je hand

Worden ze donker, kleven in zweet, krullen om,
Verdrogen en vallen weg.

Uur na uur

Druppelen zij van de tak. Tenslotte
Is die schoon en, bij je aanraking, koud.
Je leunt naar voren om te zien hoe de doornen
Witte sporen trekken in je huid
Die bloeden als je je vuist balt. ‘Mijn hand
Bloeit,’ zeg je, ‘Mijn bloed voedt
Deze blaadjesdroesem. Ik blijf leven.’

[p. 506]

nu en dan

De witte muren van de inrichting
Zien uit op een strook vruchtbaar weideland.
Op heldere dagen kunnen we er wandelen
En omzien naar jouw ‘tweede thuis’
Vanonder de groene beschutting
Van deze wilde, topzware boom.

Het lijkt zo lang geleden allemaal. Vanmiddag
Glimlacht een zoete zon
Over de nette lanen, de gazons,
De miniatuur tuintjes,
Op de getraliede vensters van het brandnieuwe
Chronische blok, ‘onze trots en vreugd.’
Bij de hoofdpoort verlaten
Bleke bezoekers gehaast hun auto's.

Het lijkt allemaal zo ver weg. Vanmiddag
Klimt de rook van onze vergeten sigaretten
In een enkele zuil omhoog naar de hemel.

Een zoete zon
Glimlacht om de donkere, gekwelde hoofden
Van jongelingen die tot niets geworden zijn.