Maatstaf. Jaargang 18

[p. 838]

gerrit komrij
gedichten

je kat

Vanmiddag gaf je je kat een kopje en likte haar
Staart schoon, toen ze plotseling naar je opkeek,
Zoals je daar op je knieën zat, en merkbaar
Aangedaan zei ze: ‘Jongen, wat zie je bleek.’

Ze merkte niet meer hoe je naar haar terugkeek,
Want ze kneep haar ogen toe, en legde haar kop
Plat over haar voorpoten heen. Even streek
Je haar huid nog glad en hield toen verslagen op.

Tuberculeuze muziek dreef door het huis en
Je voelde je kleiner worden - onverwacht
Werden haar poten zo groot als leidingbuizen
En lag je verschrompeld tegen haar vacht.

[p. 839]

de bezoeker

‘Ik kom eens wat rondneuzen,’ zei hij, maar toen
Dat gebeurd was wilde hij, dacht je, de spot
Met je drijven. ‘Ik heb,’ zei hij, ‘een schoen
Uitgevonden, die dienst kan doen als mascotte,

Want als je die draagt kan je niets overkomen.’
(Wat een fantast! dacht je. Maar terzelfder tijd zag
Je de nimbus om zijn hiel.) ‘Ik heb 't niet dromend
Bedacht,’ ging hij voort, ‘nee, op klaarlichte dag.

Ik kreeg het als het ware ingegeven.’ De angst
Bekroop je, en door je tenen trokken symptomen
Van pijn. Je was zijn nieuwsgierigheid allang
Vergeten en voelde je door zijn schoen genomen.

[p. 840]

solidariteit

Wel, op zekere dag zag je een groenteboer,
'n Wondermooie maniak; hij was gewoon
Om alle oude wijven in zijn winkel een loer
Te draaien: want hij verkocht ze groente, schoon

Van buiten, maar van binnen vol schimmel,
En smerig! Niet enkel die wijven gaf hij dat
Maar ook de domme doetjes en boerenpummels,
Kortom, iedereen aan wie hij een hekel had.

Toen hij zag dat jij je over hem verkneukelde
Knipoogde hij; hij zag in z'n drukbezochte
Zaak zeker een kameraad in je. Je vond hem leuk.
Totdat je merkte dat hij je rotte lof verkocht.