Maatstaf. Jaargang 18

[p. 763]

toe foe
gedichten, vertaald door theun de vries

de wasvrouwen

Nog altijd ben je niet terug. Daarom
Boenen wij weer de wassteen, ruggen krom.
Wij moeten er aan denken warme kleren
Te sturen die de grenskou van je weren.

De dagen zonder jou zijn stil en kil.
De nachten gapen. Dat is 's keizers wil.

Wij wassen, wassen, eenzaam en verwoed,
Wij rapen al de wanhoop en de moed
Der vrouwen samen in de hand die slaat
Op 't wintergoed van onze grenssoldaat.
Misschien dat zoveel saamgebald gerucht
Zich naar je voortplant door de winterlucht.

gedachten op nieuwjaar

Het jaar kort in, rondom het meer
En de rivier jaagt hagel neer,
De netten bevriezen in de handen.
Daarom spitsen de vissers allerhande
Stokken en schieten ermee als pijlen
Op wilde ganzen die over ijlen.

[p. 764]

 

De oorlog joeg eerst de prijs van het graan

 

Mateloos op; maar 't is weer gedaan

 

Met de boerenwinst; de prijzen dalen

 

Opnieuw. Men ziet het volk verschralen.

 

Maar ambtenaren, ingebeeld

 

En ijdel, hebben de buit al verdeeld.

 

Zij rossen zorgloos op hoge paarden,

 

Zij schransen en zuipen. Geen ding van waarde

 

Of de armen hebben het verkocht.

 

Geen geld voor garen; het spinwiel stokt.

 

Op de harde stenen dis

 

Staan een zemelbrood met vis.

 

 

 

Die ganzen, mannen broeders, laat ze

 

Maar vliegen naar betere, warmere plaatsen...

 

 

 

Een ieder weet hoe meisjes en knapen

 

- Jong, teder, welgeschapen -

 

Aan de meestbiedende worden verkwanseld

 

Door hun brave zorgzame bloedverwanten,

 

Die de krijgslast moeten betalen

 

Wat het ook koste... Vorige malen

 

Delgde de staatsmacht, die geld wou zien,

 

De valse munterij uit. Sindsdien

 

Smelt men weer tin en lood door 't brons

 

In geheime kelders. Zo snijdt men ons -

 

Neem liever leem, klein; munt daarvan

 

Zoveel geld als je munten kan,

 

Dat is eerlijk bedrog, grof en oprecht.

 

Maar nooit vallen goed en slecht

 

Verzoend tezamen. De oorlog bederft ons,

 

Mismaakt de zielen en onterft ons:

 

Waar nog een trompet om soldaten krijt

 

Rekt zich de onmenselijkheid.