Maatstaf. Jaargang 18

[p. 677]

jacques waterman
gedichten

de poppen

De hele zitkamer is één groot poppenhuis,
In kleertjes bont liggen ze langs de wanden,
Knipp'rend met ogen zwart-omrande,
Op kussens opgevuld met vezelgruis.

't Lijkt mooi, maar 'k weet, het is niet pluis;
De meubels, 't kleed, als kleffe contrabande,
Met tussen lamp en wand flarden guirlanden
Vormen voor 't poppenvolk een tijdelijk tehuis.

Verspreid over 't roodbonte vloerkleed heen,
De lange rosen naast de korte bleken,
Krijgen ze lafenis geboden, een voor een.

En 'k voel mijn doffe droom doorvragen onderbreken,
Of ik een losgelaten arm of buigzaam been
Weer in de holtes, gapende, kan steken.

[p. 678]

lorelei, 1969

Ik zat mijn lokken te strelen
Aan de kade van West-Weylen.
Hoe zal ik mijn gunsten verdelen
Aan hen, die hier verzeilen?
Men heeft 't mij euvel geduid,
Dat hier een tanker spuit.

O gladde basaltkeien
Wat glanst gij blauw!
Hij, die van pijn moet schreien
Loopt bij mij blauw.
Ik ben geen masochiste
Maar pugiliste.

Komt nog wat bommen zaaien
Voor d' avond valt
En in een handomdraaien
Wordt mijn gestalt'
Van vederlicht en klein
Geweldig aan de Rijn.

[p. 679]

the old man and me

De tachtigjarige schrijft een boek
Hij mijn boek en ik zijn boek
Ik het zijne, hij het mijne
En 'k voel mijn vraag in 't zijne schrijnen
‘Verveel ik mij of verveelt hij mij,
Verveelt hem 't “mij” of mij het “hij”?’
Al jaren heeft ook hij gekweeld,
Dat hij mij, hij zich -, verveelt.
Wat is hiertegen de remedie?
Dat hij schrijft mijn, ik zijn tragedie.

[p. 680]

kinderspelen

(proeve van modern familieleven)

Vier kinderen aan het spelen
In het voorportaal
Ze speelden, dat ze vogels
Waren allemaal.

Wij, ouderen, aan tafel,
Deden ons goed te goed -
Met welgevallen zagen
We neer op 't klein gebroed.

Henk speelde voor kalkoentje
En Annie voor harpij,
Lionel: waterhoentje,
Arnold vergaten wij.

Maar kijk!: boven in 't boompje
Daar zit nummer vier!
Wat speelt die kleine jongen?
Kijk maar, hij speelt voor gier.