Maatstaf. Jaargang 18

[p. 616]

jan g. elburg
drie ardeense gedichten

1. stromerij van sch

open, onheelbare ogen:
kijken is zoetjesaan doodgebloed
in roetzwarte watten
van nacht onder leien dak
onder hoogstaande bomen
op heuvels om het huis.

dus luisteren
naar vallende druppels tegen
gevallen bladeren, naar tientallen
vallende bladeren;
en naar het suizen achter
regenruisen luisteren:
naar nieuwe regen zwemend herfstgeluid.

ook argwaan doet waken want
de fazant hangt onder de luifel.
maar de uil die daarboven huist
vliegt eveneens niet bij dit weer,
de vos is net zo dood en de bunzing blijft thuis.

en achter de wolken schijnt
toch de maan te schijnen,
maar ook die gedachte draagt geen slaap aan.

[p. 617]

 

want - hoor nou liefje - onder de brug, nee,

 

langs de rand van onze doorweekte weide,

 

onzichtbaar, toch voorstelbaar:

 

putjes en pokken van regen

 

in beweging

 

in de beek

 

in de steeds

 

ruisen-

 

de beek waar de regen

 

in valt

 

in ruist en ophoudt met ruisen

 

en zich anders gaat bewegen.

 

 

 

iets waar ik morgen de dag - so what -

 

óók mijn schouders over ophaal.

[p. 618]

2. poëzie ook

en er was zo'n wak in de nacht, zo'n leegte
zonder geluid of zelfs maar bijgeluiden,
zo'n stilte - je kent dat -
waaruit soms opeens die regels aansuizen,
dat ik ademloos aan mijzelf te luisteren lag,
als een dichter van het slag van Carel Steven
Adama van Scheltema (of uit de tijd
van Alma Tadema).

en ja,
o, uit welke diepte het opdook
en waaruit, mag de hemel weten, uit welk
in mijn jeugd met een half oog bekeken
antiek stuiversblad.

reken maar
dat het kwam maar
als een stompzinnig
gniffelend spook:

‘Jan, Jan word wakker,
ik hoor helemaal niets in huis:
zo stil werken dieven ook...’

verrek, en verder niets,
niets goeds,
raad noch onraad,
ook niet op de duur.

[p. 619]

3. najaarskampanje

rode oktover, okergele korte met
het eikeloof, met sparregroen rond
allicht deze maand de laatste,
lage, middagzon.

beukebosrand in kennelijke staat
van honderd keren herfst
over zijn kruinen, kijkt ditmaal
maar eens neer op vijftig
- uitgestrekte - jaren geschiedenis.

blad, na soms zwermpje blad, met overmaat
van blauw en goudig licht doorschoten,
daalt, ritselt, landt in gras
rondom, of ráákt mij: straks /
op - minimale - slag.

hoe lang nog, doodstil
liggend, het genadeschot, de dood
ontlopen eer zo'n blad mij raakt
(zo'n blik, zo'n regendrup,
zo'n pepernoot, zo'n serpentine)

bv: mis, gekwetst, en
lekker mis en... DAAR!

leve de trip, hoog leven de Ardennen.
mijn zoon hier in de wei jaagt op
de sprinkhaan - en de hinden bloeden
ginds op het wildpad dat naar mensheid geurt.

[p. 620]

 

weet je nog uit het duitse filmjournaal

 

wat winter worden - straks - beduiden kon