Maatstaf. Jaargang 18

[p. 513]

marko fondse
gedichten

and hitched my waggon to the stars

Ramp volgt op ramp en zo verdoofd -
het huis op slot van binnen uit -
voed ik mijn drift van hart en hoofd
met teren op een minne buit.

Het zij zo. Tijd onwelgezind
hervindt mij weermaals afgekeerd.
Verwenst heb ik, verwoed bemind
en goed of min - ik vrees geleerd.

Aanvaard althans dat niets beklijft
nu handen leeg zich puur gewin
betonen en oningelijfd
bestaan lijkt waarborg voor begin.

Mijn levensbuit - illusieloos
hanteren van een zoveelst glas
om te ontzweven in een loos
besef van wat niet is noch was.

Teruggevoerd op dit begin,
gezuiverd hoop ik, ingekluisd,
tast ik onwillig naar een zin
die in zo amper falen huist -

[p. 514]

 

verdacht op mooglijk 't eerste lied

 

van wie in ledigheid vermand

 

zijn ziel schier vrij waant en die niet

 

zijn muze voor de mestkar spant.

[p. 515]

hospitium

opgedwongen had zij
een ziel vol
boerekool en apeliefde.
manlief stierf.
daarna bevolkten
de kamers zich co-optatief
met allerlei ongetrouwd wonderlijks.
vrij veel talent
en veel genegenheid.
zo kreeg het leven onvermoed
een zin.
haar schoot ontspande.

de enige die het etablissement
als lijk verliet
en die haar lieve liefde
naar waarde had gebruikt
(schat!)
sloeg nauwelijks een gat
in de familie.

van hem nog leerde zij
de eerste versjes
en dat zij andere daarna
niet meer begreep
was zeker niet háár schuld.
die kregen dan ook geen verklaring mee
besloten met de zucht:
tja moedertje
d'r gaat wat om in een gedicht!