Maatstaf. Jaargang 18

[p. 311]

andré oosthoek
gedichten

il faut répondre

ook deze brief loopt leeg
heel langzaam en heel zeker
als een bruine pater
tijdens het 40-urengebed.
de blote voeten
waarmee je ondertekent
zijn ook niet van jezelf.

het zand van alle werelden
dat aan de randen van dit eiland kleeft
heeft mij haast overdekt,
in mijn oren golft het helmgras.
straks zal ik dood zijn
dood en mager als een duinkonijn
met een opgewekt wit staartje
en ook zo onrustig:
wie heb ik al in jou ontmoet
dat mijn rust geen spiegel nodig heeft?

[p. 312]

terzijde

(voor gerrit)
de poëzie van de straat
is jou een gruwel
mij ook,
dus kies ik de graskant
en trap kleine bloemen stuk

af en toe passeert
een auto die ik
in mijn jongensjaren
grif thuis had kunnen brengen
op merk, jaartal en benzineverbruik

vreemd dat-ie leeg is,
of beter?
poëzie is toch maar kwetsbaar
en
de dood loert op de weg.

[p. 313]

zomer met betje

elke ochtend kom ik
betje wolff tegen.
ze is klein en rond
draagt een pothoedje
en is getrouwd met een
dominee uit de gedemilitariseerde zone

we stappen samen op de bus
en rijden tot aan zee
daar staan we dan uren
te staren in de oneindigheid
met madame charrière op zak

‘la vie est belle’
besluit betje trouw
en we eten voorzichtig een ijsje.

[p. 314]

hoe verder, hoe warmer

(voor hildebrand, boutens en tran phuong, die veilig in parijs zit)

de orensnijder waart over de velden
en slechts een argeloze dichter vraagt
hoe laat is 't aan de tijd?

't is vroeg nog
uren voor de grote warmte
uren voor de zwarte zandwolk over de rivier
uren voor een scheefgezakte moeder afwezig constateert

er zit een rode barst
in mijn kind.