Maatstaf. Jaargang 18

r. koneck / verzet na het verzet

Hef verzet na het verzet. Het verzet na de bevrijding. De inventarisatie van een continue ontnuchtering. Een schreeuwende, jankende creditpost op de balans van alles wat naar ‘Gauchisme’ - progressiviteit zweemt. Het zich noemende, nog noemende, weer noemende, weldenkende deel der natie. De linksdansers, zich doldraaiend in gratuite protesten tegen alles en nog wat, liefst op verre afstand. Maar, joho, de solidariteit moet branden. Het verzet was solidair. Tegen, Dat was de eerste opgave.

Het verzet was vervolgens solidair voor een betere maatschappij. Nadien lost het verzet zich op. De medestanders van ‘tegen’,

[p. 79]

de medestanders van ‘voor’ vloeiden weer terug naar de uitgangsstellingen anno 1940. Uitgezonderd enige oudere burgerheren, die van kleur verschoten, beloond werden met kransen en linten van burgemeesterijen en gouverneursposten. De onfortuinlijken, de wat gecompromitteerden, werden afgedaan met het fluweel der Kamers of het leder van ministerzetels. Of misschien niet? Wilt u ze op een rijtje?

Solidariteit van antifascisten, van maatschappelijk vooruitstrevenden, van democraten wordt nu gevraagd. Alleen maar solidariteit ‘tegen’. Tegen bruut geweld, tegen dictatuur, tegen discriminatie, tegen vrijheidsberoving, persknevelarij. Alleen maar solidariteit ‘tegen’ wordt gevraagd. Solidariteit ‘voor’. We spreken er niet over - goed, maar we denken er niet eens aan. De solidariteit moet branden! Solidariteit, hoe zo, ach ja, hoe zat dat ook weer?

Dat zat zo:

Voor solidariteit geeft men iets van zijn comfort, zelfzuchtigheid, eigenbaat op, om een band te leggen met anderen. Te helpen. Te sterven. Te laten weten, dat men er is, mee-denkt, mee-leeft. Voor solidariteit kan men de straat op gaan, maar niet gehandschoend, vechten - maar niet met papieren rapiers en op afstand, naast elkaar en voor de medestander gaan staan. Zijn leven geven.

Maar wie vraagt u uw leven te geven? U, die de solidariteit laat branden. Als een toorts? Als een miezerig vuurtje van dode twijgen...

Adolfo Reguilón, 58 jaar oud, 18 jaar politiek gevangene in Burgos. Zwaar mishandeld.

Ambrosio Ortega, 22 jaar oud, voor onbepaalde tijd in de afdeling strafcellen. Burgos.

Monasterio, sinds 17 april 1969, beestachtig gemarteld, Burgos. José Maria Acha Ugarte, 8 laar gefolterd, Burgos.

Enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Wat is er gebeurd met de solidariteit uit het verzet? Waarom hebt

[p. 80]

u het niet gehoord?

Gaat u ook met vakantie naar Spanje? Moet u naar Burgos gaan. Waarom zitten links-dansers hun incestverhalen te schrijven in Spanje? Waarom dichten onze luide protest-arrivés in Spanje? Waarom eist men meer inspraak, meer geld, opdrachten en wat al niet meer?

Zien wij u in Burgos of daaromtrent?

Waar is de solidariteit als 't niet om de materie gaat, maar wel om vrijheid, mededogen, geest, menselijkheid?

Als ik een schrijver was, als de middelen van Douwes Dekker de mijne waren, ach slechts die van een Wolkers, een Mulisch, of nog minder, die van Blokker of Ferdinandusse - ridders zonder vrees of blaam, onbezoedeld het vaandel torsend - dan zou ik schrijven: Heren van links - godbetert heren - bezint u, vervalst uw eigen idealen niet langer, compromitteert onze beweging niet - werkers, kunstenaars, minnaars van de vrijheid, voortrekkers: Mijdt Spanje, zolang onze kameraden - pardon, vrinden - gelasterd, ingesloten en gefolterd worden! Olé! Laat u niet verleiden, dat daar, als u ligt te zonnen, door uw aanwezigheid een goede invloed op wie dan ook, uitgaat. Blijft solidair.

Dat zou ik schrijven. En ik zou 't niet overlaten aan Lino Calle, Spaans vakbondsleider, die in Amsterdam sprak: ‘Van dex Nederlanders hoeven we niet veel steun te verwachten. Die brengen hun vakantie in Spanje door omdat het daar zo goedkoop is dank zij de abominabele slechte lonen in Spanje.’

Ik zou 't niet aan Calle overlaten.

Ik zou me gewoon generen vanwege de solidariteit.

Al ware die niet meer, dan 't ‘tegen van 40-45’.