Maatstaf. Jaargang 17

[p. 820]

jacques waterman
gedichten

een onwaardige

Daar was eens een onwaardige,
Die ging naar 'n bioscoop toe,
Vertelde thuis: ‘Wat aardig, hè?
Die film met Cary Cooper, moe?’

De moeder zei: ‘Ging je dáárheen?
Dat wist ik niet, Anton!
Ik dacht zelfs, dat je 't werk van school
Nog niet afhebben kon.’

Zijn zuster zei: ‘Je ging dús uit!
En hebt ons niets verteld!
Dat heb ik nooit van jou gedacht!
't Is zonde van het geld!’

De vader zei slechts: ‘Bah’ en zweeg.
De lucht was klef als lijm,
En Anton hield vanaf die dag
Zijn uitstapjes geheim.

[p. 821]

hier en ginder

Goede morgen! Opgestaan.
De wekker ratelt, de dag breekt baan.
De grond is koud, de lucht gezond,
Want nevels drijven de kamer rond.

Ik vat de kraan en draai hem om.
Het water stroomt in de stenen kom.
Het nikkel blinkt in de grauwe schijn,
Die dringt door de spleet van 't green gordijr

In 'n andere kamer, in 'n andere stad,
Staat zij, verfrist door 't morgenbad
En kamt heur haar met regelmaat
In de grote spiegel, die voor haar staat.

Daar ik ook in de spiegel kijk
Zien wij elkander tegelijk;
Ik knik haar toe en stel de vraag:
‘Zeg bel je mij nog op vandaag?’