Maatstaf. Jaargang 17

[p. 628]

w. van elden
drie vertalingen van georg trakl

de namiddag ingefluisterd

Herfstzon, schuw en dun als rag,
Van de bomen vallen vruchten.
Stilte woont in blauwe luchten
Heel de lange namiddag.

Stalen doodsgeruchten, 't knalt
En een klein wit dier gaat sterven.
Schelle meisjesstemmen zwerven
In de wind als 't blad dat valt.

Waanzins zachte vleugels aaien
't Voorhoofd dat Gods kleuren droomt.
Door verrotting zwart omzoomd
Schaduwen om heuvels draaien.

Schemer, rust en wijn. Geruis
Ergens droevig van gitaren.
En dan kom je bij de klare
Lamp als in een droom weer thuis.

[p. 629]

eenzame herfst

Het donker najaar komt met volop vruchten
En de vergeelde glans van zomerdagen,
Een helder blauw breekt door verlepte luchten,
De vogels trekken als in oude sagen.
Geperst zijn nu de druiven, milde zuchten
Antwoorden in de stilte op duistre vragen.

En soms een kruis op een verlaten heuvel,
In 't rood bos dwalen runderen en paarden,
Over de vijverspiegel zwerft de nevel,
Tot rust kwam 't rustig werk in veld en gaarde.
Zacht streelt de avond met zijn blauwe vleugel
Een dak van dor stro en de zwarte aarde.

Sterren gaan nestelen in moeë brauwen,
In koele kamers keert de stilte weer;
Een engel treedt onhoorbaar uit de blauwe
Ogen van minnaars en verzacht oud zeer.
Het ruist in 't riet, een knekelig benauwen
Dauwt zwart uit kale wilgen op mij neer.

[p. 630]

een winteravond

Als de sneeuw langs 't venster vlokt
En lang 's avonds klokken spelen,
Staat de dis gedekt voor velen:
't Welvoorziene klooster lokt.

Menigeen belandt vermoeid
Voor de poort langs duistre paden,
Waar de boom van de genade
Aan 't kil aardsap rijk ontbloeit.

In de deur versteent de pijn,
Zwijgend treedt de zwerver binnen.
Zie, op 't zuiver tafellinnen
Stralen helder brood en wijn.