Maatstaf. Jaargang 17

[p. 598]

wim zaal
gedichten

niet meer

Buiten in houten bomen
stonden de jongens te dromen.
Niets zagen ze, kruivend loof
noch mij die riep: kom af!

Kwam over het lover een sterfte.
Nu waren de blaren geverfde
papieren, gifgroen wier,
en ik roepen: kom hier!

Dan stort van de verwrakte
bomen zwijgend het getakte.
Omruist liggen jongens languit.
Vergeefs zeg ik hun: kom uit.

[p. 599]

niets dan dit

Schuddende op golven
van aetheren zeeën,
tuimelend, opgegooid
neergegooid, wentelt de
wereld haar baan af.

Niets in dit leven
kan ons behouden dan
dit enig beginsel:
dat wij ons weerzien
als kindse grijsaards.