Maatstaf. Jaargang 17

[p. 494]

jacques waterman
gedichten

de anecdoten

Nu was het zwarte zwerk dan opgeklaard
Na slagregens en hagelbuien kreeg
Licht de overhand. De hemel straalde leeg
En blauw over doordrenkte aarde

Zij waren in de zijkamer vergaard
En koutten levendig. Naar de stemming steeg
Daalde het peil. Slechts één was er, die zweeg
Die mokkend naar de vloerbedekking staarde.

Maar onverhoeds sprak deze onvervaard:
‘Waarom zou ik niet doen, wat jullie deden
Waarom niet treden in dubbelzinnigheden
En geestigheden met of zonder baard?’

‘Hoort nu naar mij, ik zal van lang geleden
Geleefd leven schetsen geven, jaren opgespaard’
Zij luisterden... Als een besmettingshaard
Is hij sindsdien door allemaal gemeden.

[p. 495]

voorjaarsochtend

Eens op een mooie lentedag
Dat Herman uit het venster lag
Een ijzig briesje langs hem streek
En verfde rood zijn wangen bleek

Bij iedere gedachtesprong
Die toen zijn zachte ziel doorzong
Drong in zijn brein zo zwart tevoor
Zo menig helder straaltje door

De bloesembomen in de tuin
Bogen hun bonte kruinen schuin,
De vogeltjes hoog in 't plantsoen
Zij kwetterden lijk mussen doen

De laatste dauwdrop dampte weg
Van madelief en gras en heg
De nevels slonken in de zon
Dat niemand ze meer zien en kon

En weet ge wat vriend Herman zag
Die moede uit het venster lag
Niets was er wat zijn ogen trof
Dan zonneschijn en as en stof