Maatstaf. Jaargang 17

raoul chapkis/my teeth in the neck

Ik heb eens meer dan een uur gepraat met Theo Kars in het hotel-café-restaurant ‘American’ te Amsterdam, ik weet nog steeds hoe hij er uit ziet. Dat was heel lang geleden en ik trad toen onder een andere naam op, dus ik zal hem geen leugenaar noemen.

Toen dat artikeltje tegen mij in P.C. verscheen was het niet zo vreemd dat ik Kars wilde spreken. Hij staat niet in het telefoonboek, dus schreef ik hem mij op te bellen. Wat er voor onbeleefds aan ‘waarde Kars’ is weet ik niet. Ik kreeg per omgaande een studentikoos briefje met een fysieke bedreiging, waar echter zijn telefoonnummer onder stond geschreven, een duidelijke invitatie. Ik belde en kreeg m.i. Kars aan de telefoon. Als het een huisgenote was heeft zij een mannelijke stem.

Zelfs al zou Kars gelijk hebben, dan doet dat geen afbreuk aan mijn stukje want er zijn honderden mensen, waaronder b.v. de

[p. 304]

P.C.-redactie, die die domme roddel van Renate Rubinstein gehoord hebben. Zij ontkent ook allerminst dat verhaal (volgens haar natuurlijk geen roddel) te verspreiden.

Na de hartroerende manier waarop Kars en Rubinstein elkaar in geschrifte bijvallen wordt het tijd voor een stukje in P.C. waarin wordt aangetoond dat zij een en dezelfde persoon zijn.

Maar wat zeur ik: dat stukje hierboven, ‘My pain in the neck’, is natuurlijk helemaal niet van Theo Kars, ik zal het wel weer gedaan hebben.