Maatstaf. Jaargang 17

theo kars/my pain in the neck

Ik heb nog nooit een woord met Raoul Chapkis gewisseld, ik weet zelfs niet hoe hij er uit ziet.

Nadat een onbekende onder mijn naam een artikeltje in Propria Cures had gepubliceerd, kreeg ik een briefje van Raoul Chapkis met het verzoek contact met hem op te nemen. Ik schreef alleen terug, dat het enige contact dat ik met hem wilde hebben via de punt van mijn schoen zou verlopen, iets wat ik altijd doe als een onbekende mij onbeleefd benadert (‘waarde Kars’). Het hielp

[p. 303]

niet. Hij belde op. Een huisgenote die van mij instructies had gekregen Chapkis niet met me door te verbinden, kweet zich uitstekend van deze opdracht, ondanks zijn gejeremieer. Zijn huid bleek echter nóg dikker dan ik dacht: drie weken later stuurde hij een prentbriefkaart uit Rome waarin hij verder jeremieerde. Ik reageerde niet.

In Maatstaf nr. 3 verklaart hij losjes: ‘Toen ik Th. Kars ten slotte bereikte, zei hij dat stukje niet geschreven te hebben, maar in plaats van aan een naamgenoot te denken, verklaarde hij van mevrouw Rubinstein te hebben gehoord dat het stukje door Raoul Chapkis (of Gerrit Krol) zelf was geschreven.’

Conclusie: 1e. Iemand die dergelijke leugens niet schuwt, diskwalificeert zichzelf tot mogelijke verdachte van de P.C. ‘grap’. 2e. Iemand die de betrouwbaarheid van een ander (Renate Rubinstein) wil aanvechten door zelf onbetrouwbare mededelingen te doen, bewijst het tegendeel van wat hij wil.