Maatstaf. Jaargang 17

[p. 290]

cursief

henk romijn meijer / plakboek

1

We kwamen bij het diepe betonnen waterreservoir van een boerderij op een berg. Het water stond laag en was helder. We hingen een tijd over de rand.

Onderin zwom een menigte donderpadjes, vette koppen, de meesten hadden al pootjes. Een steentje en ze stoven alle kanten uit, elkaar nawuivend met de staart. Een dik geel salamanderachtig beest zat met uitgespreide poten op de bodem. We mikten een steentje op zijn rug, maar hij verroerde zich niet, stil als een krokodil. Zijn rug was versierd met een grillig geel-zwart patroon. Vreemde insekten schoten door het water. Aan de uitloper van een braamstruik die in het water afhing hielden drie salamanders zich vast. Toen we eraan trokken lieten ze los. Een zakte meteen naar de bodem, de anderen gingen op jacht. Een van ze ving een insekt en verslond het. Aan de oppervlakte bevochten twee erg jonge kikkers elkaar. Hun gespartel werd slomer, het gevecht liep ten einde. Een maakte nog een paar flauwe zwembewegingen voordat hij in rust bleef liggen, de poten uitgespreid.

We mikken een steen op zijn rug. Hij is dood. De salamander is ook dood. Nu zien we pas dat de bodem bezaaid is met dode kikkers. De meesten liggen op hun rug, de roze buik boven. De donderpadden zwemmen er omheen. Zodra ze kikker worden zullen ze verdrinken, de wanden zijn te hoog voor de sterkste springpoten en er is niets, geen hout, geen blad, om zich aan vast te klampen.

[p. 291]

2

Oscar van Leer flikt het hem weer:

‘Dag meneer Romijn Keizer!’

‘Ik heet gewoon Koning!’

3

In het dorp maken we om half zes een praatje met madame B. in haar keuken.

Onder het praten loopt ze achter ons langs naar de stokoude manshoge klok om een theedoek tussen de klepel en de kast te steken, zodat het tikken ophoudt.

's Avonds, thuis, praatten we erover. Ik dacht dat ze ons het tikken wilde besparen, of misschien werd ze er zelf door gestoord, omdat er visite was. Ook een verklaring, zegt L., je hoort die klok haast niet en zeker niet als er wordt gepraat. H. zegt, het was bijna melktijd en ze wilde niet dat wij merkten dat ze eigenlijk geen tijd had om te praten. Maar soms zegt ze gewoon dat ze iets moet doen, suggereer ik, als ze iets doen moet. Maar ze kent H. en L. niet zo goed, zegt M. Ze vindt jullie aardig zeg ik. Als we haar de volgende dag vragen naar het waarom, maait ze het weg en zegt ze hard dat ze het helemaal ‘per ongeluk’ heeft gedaan. Per ongeluk, zegt H., wat een onzin, ze was bang dat ze op hete kolen kwam te zitten en ze wilde niet dat wij het merkten. Ik geloof eigenlijk niet dat iemand ooit iets per ongeluk doet, zeg ik. Maar ze zijn niet zo erg tijdbewust, zegt M., dus ging het misschien toch onwillekeurig. Heb je haar dan wel vaker zo iets zien doen, vraagt H. Nee, en ze wist toch ook wel meteen waar wij het over hadden, aarzelt M. en L. zegt dat ze dat niet meteen zou hebben geweten als ze het echt per ongeluk had gedaan. Misschien is madame B. dus toch wel tijdbewust.

[p. 292]

4

In het huis van een vriend nou ja ontmoette ik de jonge Engelse kunstenaar Anus Raskuth en zijn vrouw Betty Pooh. Anus is een kunstenaar van 21 jaar en Betty Pooh, zijn schat, werkt als typiste op een Amerikaans kunstkantoor, raad waar dat is. Ze is 19½ jaar. Van de twaalf maanden dat ze in Nederland zijn uitgezet zijn er al negen verstreken. Bij drie rinkelende blokjes ijs in wodka + tonic beschreef Anus de kamer waar hij woonde met zijn schat Betty van hoek tot hoek, van uitgekookt gekozen kleur tot kleur, tot op de laagste veeg-je-voeten-mat. Een groen plafond om tegenaan te kijken! Een bont gevlekt zacht zijden sjaaltje in een nonchalante knoop om zijn hals geknoopt, lang golvend haar in zachte krullen afhangend op zijn schouders. De cirkelvormige brilleglazen met zilveren rand gaven aan Anus’ uiterlijk het treurige dat zo typerend is voor Anus, ook wel voor John Lennon. Terwijl zijn schat Betty haar Siamese poes aansneed vertelde Anus treurig dat hij ‘werkte aan’ witte dranken op een hoog niveau, aan Black & White, Gordon, Johnny Walker, dat soort bona fide merken. ‘Welke kant gaat het uit met de moderne reclame,’ wilde ik weten, ‘op het ogenblik?’ - een vraag die Anus even slecht begreep als ik.

‘Hoe is het mogelijk dat het verschil in prijs nu plotseling zo groot is?’

‘Dat komt,’ zei Anus in het zuiver Liverpools waarin ook John Lennon zijn ziel uitdrukt, ‘doordat vroeger veel grotere winsten werden gemaakt.’

‘Dus het is eigenlijk zo dat de handelaar een grotere verkoop met een kleinere winst prefereert,’ zei ik.

‘Niet werkelijk prefereert,’ zei Anus, ‘maar er was niets meer aan te doen.’

‘Anus heeft een hele hoop persoonlijke problemen,’ riep Betty Pooh, ‘omdat hij in een land woont waarvan hij de taal

[p. 293]

niet kent, daarom krijgt hij steeds nervous breakdowns, want er is in Nederland niemand met wie hij over zijn persoonlijke problemen praten kan. Op kantoor hebben wij een Amerikaans meisje, die heeft twee Harvard degrees en als het gemiddelde van iemand 60 brieven per dag is, dan typt zij er 80, of soms 100 en soms 120!’

‘Dus 60 per degree,’ zei ik.

‘Ja,’ zei ze, ‘maar niet altijd.’

Ze droeg een dofbruin gestreept truitje, een dofbruin minirokje en een witte onderbroek.

‘We konden hem niet meenemen,’ zei ze over haar Siamees, ‘zes maanden quarantaine...’

‘Een vriend van mij had een hond,’ zei Anus, ‘zes maanden oud, die heeft hij wel meegenomen en die moest hij ook zes maanden in quarantaine doen. Hij mocht alleen af en toe even bij het hok gaan kijken, hij kreeg geen wandelingen, niets.’

‘Het ergste is,’ zei zijn schat Betty, ‘dat Anus niet aan Hollands eten wennen kan, want Anus kan geen aardappelen verdragen. Not the way the Dutch cook them. Anus houdt van rood vlees, hij heeft het nodig. En Anus heeft ontzettend veel persoonlijke problemen waar hij niet uitkomt...’

5

‘Wil je het Parool even halen, of nee, koop het Handelsblad maar, dat is een aardige krant om naast je neer te leggen!’

6

‘Het verschil tussen des en cis dat weet ik gewoon helemaal niet wat het verschil is, weet je wel. In die twaalftoontechniek daar heb je die vogels die hebben zo'n heel dik boek geschreven over wat er niet is. Om een theorie op te gaan bouwen over dingen die er niet zijn, weet je wel. Cis en des is voor mij

[p. 294]

hetzelfde, het is zo makkelijk en zo logisch dat je niet eens meer weet hoe laat of het eigenlijk wel is. Als je naar die klassieke componisten kijkt dan krijgen ze alle kleuren van de regenboog! Voor mij is cis en des eenvoudig hetzelfde, je mag het cis noemen, je mag het des noemen, anders ga je helemaal het schip in.’