Maatstaf. Jaargang 17

[p. 239]

j.p. guépin

een fijn gedicht

Mijn vriendinnen, allemaal, vanavond,
tot de laatste toe, in bed met een man.

En ik lees, o Lowry, over de zee,
ook ik ga straks naar West-Indië.

Ik ben bescheiden, ik lees, paar maar
vriendinnen, roep, want boven elk bed

staat mijn schaduw, aanvurend
vanavond, ik ben tevreden, ik drink

op jullie gezondheid. Behalve een, let,
let is thuis vanavond, en wil niet, als ik, ik dicht.

[p. 240]

verliefdheid op nn.

Diep in het hart, het hart
heeft geen kleur voordat het geopend wordt,
te zelden, en te laat, te laat.

Open het hart? Is er iets?
Ik zeg niets, ik ga wel, zonder

te zeggen, hier ben ik, genees me, vriendin.

[p. 241]

het tijdelijke en het onherstelbare

Ik waardeer uw reklame wel, Kodak!
Inderdaad, ik had
dat ene moment van die lach
vast moeten leggen voor hij verdween,
voor hij verschraalde tot
‘Guépin’ - ‘O jazeker’;
zelfs geen papieren lach om over te wenen.

Toch, toch, zie ik vooral
dat ene ogenblik in de lente
voor me, open deuren, en de tuin
en ik hoor je lachen.