Maatstaf. Jaargang 17

[p. 225]

victor e. van vriesland
dwalend

Enkel wat zintuigen vrij
Overbrengen doet ervaren
Wat de wereld is - en jaren
Martelt Plato's tweevoud mij.

In het bleke hemelblauw
Wemelt der ideeën luister -
Maar hoe wilt ge dat ik luister
Als ik voortkom uit een vrouw?

Want het wezen van het zijn
Zal wel zijn van 't wezen wezen
Waar ik zonder schijn van vrezen
De ophef vind van mijn en dijn.

Wie verdient een beter stand
Dan het menselijke falen,
Inziend dat zijn achterhalen
Van wat blijft slechts bouwt op zand?

Wezenloos aaneengehecht
Breekt de duur uit een kunstmatig
Denken, telkens weer nalatig
Met het leven in gevecht;

Krimpt maar saam tot een gevoel
Dat ten slotte gaat vervagen:

[p. 226]

 

Perspectief voor wat de dagen

 

Bleken, leegte zonder doel.

 

 

 

Dwalend langs het Waaggebouw

 

Moest ik denken aan de Joden

 

Tot ik verderging met loden

 

Schoenen en een hart vol rouw.