Maatstaf. Jaargang 17

[p. 189]

willem wilmink

de h. johan

eens toen ik in floodlight
voetballers een doelpunt
zag spinnen zich bewegend
als elven over het gras,
wist ik al dat uit deze hoek
de verlosser ophanden was.

en zie: Johan Cruyff, de danser,
de faun, de adelaar
der dalen -

maar toen we zijn bergrede kwamen halen,
had hij het over belasting betalen.

[p. 190]

mijn vader

mijn vader kocht ooit
een verzameld werk:
een bundel gedichten
van degelijk merk.

bij wat hij mooi vond
zette hij strepen,
hier en daar zelfs
een uitroepteken.

bij tijd en wijle
herlees ik die
zeer summiere
biografie:

in een code
van strepen en stippen
steeg het water
hem naar de lippen.

[p. 191]

een late winterdag

Een late winterdag.
In huis opeens een worm,
paars, lang en warm.
Hij was dan wel een worm,
maar zonder veel ontzag.
En, slecht op mijn gemak,
bond 'k met een koord hem vast
aan 't pootje van de kast,
en dat was dat.

Dit duurde maar een tel,
toen was er zoiets geks,
en nu ik het vertel,
krijg ik weer kippevel:
een vreemd gevlekte slang
loerde de plinten langs,
precies die worm, maar dan
geringd met macht.
Het koordje nog, waarmee
ik mij van hem ontdeed,
toen hij klein was en sneu,
dat koordje was er ook.

Ik stamel: ‘dag, meneer!’
(ik speelde maar mooi weer),
‘bang,’ siste hij,
‘voor mij?’

[p. 192]

 

‘Nee, woord van eer!’

 

Hij had me door.

 

En hij, ritmisch en traag,

 

onttrok zich aan het oog,

 

wat kon omdat

 

hij schutskleur had.

 

 

 

Ik ben gevlucht,

 

mijn blik op hem gericht,

 

of hij niet kwam,

 

en liep zo hard, zo hard,

 

tot ik in verre stad,

 

veel steden hiervandaan,

 

pas tot bedaren kwam.

 

Ziedaar een droom.

Dit is een gedicht van Emily Dickinson, een vrouw die haar hele leven lang, van 1830 tot 1886, zonder man of minnaar in een en hetzelfde huis gewoond heeft. ‘Men verdenkt haar hier van beeldspraak,’ aldus haar biograaf Whicher over dit gedicht. Dat ze tot eigenaardige grappen in staat was, blijkt wel uit haar opmerking tegen een oude dame die een kamer zocht: ‘Ik heb haar naar het kerkhof verwezen,’ schrijft Emily, ‘om haar de verhuiskosten te besparen.’