Maatstaf. Jaargang 17

[p. 96]

hans warren
[Gedichten]

romance

De pijn is het niet die op Sempre
de waldhoorn wekt; waarschijnlijk
was hij toch met Antonia 's winters
verdwaald in dat mistige woud.

Een wolf in een klem lag hen daar
hees, stervend na te janken.
Antonia smolt met haar lichaam
een pasvorm uit in de sneeuw.

Hij schreef er zijn eerste gedichten
met spinnewebben en zweet.
Zij bezwoer blijf, of keer terug,
maar hij begroef haar met woorden.

Sindsdien stoelde uit hun nest
een bos van gekwelde bomen,
zij kwamen er nooit meer terug,
de toegang was dichtgegroeid.

Antonia heeft met de schilfers
een kleurige waaier gemaakt,
zij speelt er soms mee tegen de avond
als de zon nog nagloeit op zee.

[p. 97]

 

En hij is een neger geworden

 

met de tweespalt van een wit hart.

 

De pijn is het niet die op Sempre

 

de waldhoren wekt deze nacht.

[p. 98]

voor een jonge dichter

Aardige brieven, verzen met ‘iets’, een telefoontje,
en nu je naar me toe komt fietsen
schenk ik je gespannen kuiten,
ogen vol zeelicht van de kust
en een lok die telkens voorover valt.

Je stem klonk warm, geraffineerd, en daarom
schik ik perzen in het avondlicht
waarop je boeiend zou kunnen manoeuvreren.
Want als je bent als die stem, ben je zo:
bruin, met donzige oren, en brede
sleutelbeenderen in een open hemd
- een ruige vreemdeling - schrijf je ergens,
maar ik kan niet blind blijven, straks
sta je voor me, neem ik je papieren op
en zit je veel te dicht bij.

Straks praten we als twee vreemden,
misschien zeg ik wel u, maar nu
gun ik mij nog even de luxe
van een illusie, en dus ben je
een aardige jongen in de zomerregen
met een lok die telkens voorover valt.