Maatstaf. Jaargang 17

[p. 70]

hawinkels / een levenslied

Teleurstellingen blijven een mens maar niet bespaard. John Lennon ligt nog maar een klein gedeelte van de beloofde tijd in het Hilton, of hij verlaat de sponde al om samen met zijn gestadig voortkeuvelende echtgenote, die nodig eens getrimd moet worden trouwens, het ontbijt te gaan gebruiken in gezelschap van niemand minder dan nota bene Henk van der Meyden, die nodig eens naar de kolenboer moet. Ik bedoel maar, misschien roept u bij het zien van zo'n tafereeltje pikant uit: ‘Les extrèmes se touchent’, ik persoonlijk knarsetand altijd even. Had nu niet iemand die jongen kunnen opbellen om hem te vertellen dat zoiets niet goed is voor zijn image, vooral waar dat de laatste tijd toch al behoorlijk te lijden heeft onder zijn omgang met de gestadig voortkeuvelende mevrouw Ono uit het Rijk van de Rijzende Zon? Nee, dat kan blijkbaar niet; pop en commercie liggen blijkbaar toch vaker onder één welriekende deken dan de popcultuur zich bewust wordt. Zo zal bijvoorbeeld ook Bob Dylan in zijn songs niet veel leggen dat er absoluut door Nina Simone, Aretha Franklin en Miriam Makeba - hier roept méér dan een lezer pikant-weg uit: ‘Bien étonnées de se trouver ensemble’, en instemmend brom ik mee, al bedien ik mij liever van het bargoens - uitgehaald moet worden. Toch zingen alle drie de dames nummers van de ‘ijlende profeet’, de ‘goddelijke lamlendeling’, zoals hem de dichter noemt, en wie met name Simone bezig heeft gehoord met ‘The Times They Are A'Changing’ vol te gieten met een roomspijs waarbij vergeleken de zoetelijkste nummers van Mahalia Jackson herinneringen opwekken aan de Niagara-waterval, wel, die knarsetandt even, als hij tenminste is zoals ik ben. Maar ik dwaal af, en omdat ik nog niet weet of dat in Maatstaf eigenlijk wel kán, roep ik mijzelf tot de orde, en ik haast mij het volgende op te lepelen: ‘Wel, omdat Lennon zo gek doet zou ik er

[p. 71]

haast toe komen het voorgenomen stukje dat ik ter verdediging van de Beatles wil schrijven in mijn hersenpan te laten zitten!’

Nieuwsgierig geworden, schuift u naderbij. Wel, kijk eens hier, dat zit zo. Ik vind dat dat gesodemieter, dat die jongens iedere keer gearresteerd worden, onderhand eens afgelopen moet zijn. Nu is het George Harrison weer, die naar het bureau moet omdat hij een paar armzalige grammetjes van het geheime gras in bezit heeft. Waar, zo roep ik gekwetst uit, is dat nu eigenlijk voor nodig? Waarom moet die jongen godverdomme gestoord worden als hij misschien net een nieuw Savoy Truffle zit te componeren? Gewoon bestrijden van de criminaliteit zit er absoluut niet bij, dat is wel duidelijk, - als het daarom ging kon de politie in Londen net zo goed als in Amsterdam binnen twintig minuten dertienhonderd gebruikers inrekenen, al hoop ik niet dat zoiets ooit gebeurt, want het zou betekenen dat er heel wat vrienden en magen in de cel zouden belanden, en dan moet je maar afwachten of je cadeautjes krijgt. Nee, het gaat niet om het stellen van een voorbeeld, bent u nou gek, nee, zo'n voorbeeld werkt gelukkig alleen averechts, het gaat erom, dat de lezers van hetzelfde soort ochtendbladen als dat waarvoor de eerder gearresteerde Lennon exclusief, aan een macrobiotisch ontbijt gezeten naast zijn gestadig voortkeuvelend Japannertje, mag en moet poseren, dat die lezers de indruk krijgen dat er iets aan gedáán wordt, dat hun grauwe Brinta-ontbijt en hun incidenteel opvliegende eega op de een of andere manier niet ongewroken blijven.

Goed, dat weten we allemaal, maar de laatste tijd krijg ik een vermoeden dat niet zo leuk is voor het land van Wilson.

Die borgsommen, waar je iedere keer weer over leest, worden die eigenlijk weer netjes terugbetaald als het gerecht uitspraak gedaan heeft? Of verdient het Britse Rijk hiermee, en met de onbeschaamd hoge boetes, iets bij aan zijn meest veelbelovende zonen? Is het bestrijden van het shit-gebruik alleen een voorwendsel om de schatkist te spekken? Hoe zit dat,

[p. 72]

als ik vragen mag? - In afwachting van het antwoord knarstetand ik even.