Maatstaf. Jaargang 17

weverbergh / vier plus

Aan het boekje van Marie-Claire de Jonghe is weinig mysterieus: het is een mystificatie van dergelijke inferieure kwaliteit dat dadelijk nadat het van de persen kwam een heleboel

[p. 69]

mensen reeds geroken had dat er stront aan de knikker was.

Meteen drongen zich enkele namen op: Leus, Claus, Freddy de Vree. Claus, Leus, waarom? Het boekje bevat een aantal pastiches op Mijn leuzen (Manteau, 5de meridiaan, 1968), terwijl een aantal passages ritme, beeldspraak en problematiek van Claus lieten vermoeden. Het gehele gebeuren is dermate onbelangrijk dat geen serieus mens zich wil vermoeien om het gehele geval uit te pluizen, om de-tekst-bij-het-woord te bewijzen wat ik beweer. Het wemelt trouwens in dit boekje verder van zinnen van tientallen andere gepluimde ‘medewerkers’ (allicht Pernath; ik ben te lui om het op te zoeken). Ik weet dat Leus het boekje niet gemaakt heeft. Eventueel zie ik Claus wél in staat dergelijke mystificatie te laten verspreiden, niet omdat hij ‘angst’ had of heeft voor de inhoud, of omdat hij het boekje niet goed genoeg vond om zijn naam op te plakken, maar gewoon om het spel. Ik hou het nog steeds voor niet onmogelijk dat hij hier en daar een zin op zijn poten zette of een handvol fouten corrigeerde. Achter deze maskerade schuilt Freddy de Vree. Reeds destijds in Bok amuseerde hij zich met dergelijke spelletjes, publiceerde bij Soethout onder pseudoniem een vrolijk pornootje (zoals trouwens een héél bekend Hollands schrijver die onlangs met de zijnen verhuisde), en was, naar het schijnt, reeds in de jaren '58 in het blad van zijn oom, De tafelronde, aan het experimenteren met de naam Marie-Claire Jonge. Dit interesseert mij maar matig, zoals het mij ook matig interesseert dat hij enkele verzen uit het bundeltje tijdens de protest read-in te Brussel reciteerde.

Het enige wat me bij dit alles boeit is de vraag: wie is er in Vlaanderen in staat iets dergelijks te maken? En dan blijft alleen de naam De Vree over, De Vree, die moeilijk iets zelfstandigs bedenken kan en in het spoor van de door hem bewonderde Boris Vian dezelfde geintjes als de Vereerde Meester uithaalt. Met dit verschil dan, dat De Vree's mystificatie-poging geen klasse haalt.