Maatstaf. Jaargang 17

[p. 45]

gerrit komrij / gedichten

per aspera

Je ging, gezeten in een emmer, naar een
Zekere streek op reis, waar enkel grote,
Pokdalige dokters en goede heelkruiden waren.
Dat was een reis, die je nooit heeft verdroten.

Je was immers een emmer vol ziekte. Ja,
Een door en door krank vat, en je zocht
Beterschap. Er vloog jou een regen achterna
Van scheldwoorden van het grauw. Maar toch,

Je zocht beterschap, al het krapuul ten spijt.
En waarlijk, je kreeg hoestballetjes, en vond
Een heilzaam gewas, genas, maar sinds die tijd
Kreeg je de emmer nooit meer van je kont.

[p. 46]

de relikwieën van tante

Je had 'n vreemde tante (laat nu, o God, de hele
Familie maar de revue passeren), die steeds twee
Tassen droeg, ééntje waarin ze ontelbaar vele
Vruchten zeulde, hetzij peer, framboos of kwee,

Een andere waarin ze, mysterieus doende,
Verborg wat kinderen niet mochten weten.
Wat waren wij nieuwsgierig! Ja, toen de
Tante eens absent was, hetzij om te eten

Of om te slapen, speurden we zolang rond, tot
We het tasje vonden, vol bloedspikkels en rooie
Spatten. Daar ging met een tangetje 't slot.
Erin lagen twaalf haarlokken van dooien.

[p. 47]

lijkklacht bij een zoëven geopend graf

‘Wat doodalleen zijn wij,’ denk ik, ‘wat giert de
Bulderbast om 't graf. 't Is àl verloren werk...
Te zien hoe ijdel hier zijn hulsel rentenierde...
Het is mij droef te moe. Des ochtends, in de kerk,

Toen hij begraven werd ('t is jaren her) dacht
Ik: de Dood komt met violen. En ik verkoos
Bij U verzameld te worden. En ik verwachtte
't Allerinnigst, dat was vreugde voor altoos.

Doch nu, nu ik u zie... Enkel de huivering
Resteert, en 't tempeest. Het is mij akelig.
‘Wat is het voor een godverlaten lotverwisseling,’
Denk ik, ‘daar je als sterveling op hopen mag?’