Maatstaf. Jaargang 17

[p. 18]

alfred kossmann
op zoek naar een verhaal

Op een vrijdagavond om een uur of tien ging de telefoon.

Een man met een vrij dikke giechel stelde zich voor als die en die van dat en dat, en legde mij uit dat hij een boekje samenstelde over soixante-neuf, omdat we leven in het jaar '69. De bioloog Hillenius had hem op mij attent gemaakt. Wilde ik een verhaal voor hem schrijven over soixante-neuf? Ik zou er veel geld voor krijgen, en het boekje werd waarschijnlijk in het Amerikaans vertaald.

Ik antwoordde, dat ik vrijdagavond om tien uur door een dergelijke uitnodiging verrast werd, maar dat ik tot alles bereid was, tot soixante-neuf, en dat ik mijn best zou doen.

Hoe het onderwerp aan te pakken? Yda was in de keuken met de afwas bezig, en zij wordt niet graag gestoord. De uitnodiging leek mij gek genoeg om naar de keuken te gaan en haar erover te vertellen. Haar schelle lach bewees dat ik mij niet had misrekend, en onmiddellijk vroeg ik haar om mij ter wille te zijn. Zij weigerde, zij had niets tegen soixante-neuf, maar wel tegen soixante-neuf voor een verhaal. Na de afwas ging zij aan haar intellectuele werk. Dat bestond uit het vertalen van een sociaal-pornografische roman over plantages met negerslavinnen. De schrijver, de plantagebezitter en de slavinnen gebruiken een deel van hun tijd en energie om te ranselen en geranseld te worden, met een hazelaarroede, een leren riem, een peddel en de blote hand.

Na de kastijding, die striemen, blaren of blauwe plekken teweegbrengt op magere, mollige, opzichtig vette, bijna blanke, bruine, pikzwarte vrouwenbillen, wordt op die plantage

[p. 19]

steevast genaaid.

Yda was net bezig Miss Dean op een ladder te binden, toen ik haar vroeg om tenminste even de situatie te beproeven, op de divan, zonder consequenties. Wij lagen daar en bezonnen ons, dat voor sado-masochisten de houding ideaal is. Het verbaasde me eigenlijk, dat het pornografische boek de aantrekkelijke mogelijkheid niet had benut. Wij benutten hem ook niet, en gingen elk voor zich verder met de intellectuele benadering van orgieën.

Ik dacht lang na over de mogelijkheid om het sado-masochisme in mijn verhaal te betrekken. Het had ermee te maken, in heel wat pornografie van deze aard wordt de afgeranselde, vertrapte man door de meesteres, met de zweep in de hand, gedwongen om zijn tong in haar schoot te steken, en het afgeranselde, vertrapte meisje wordt door de meester, met de zweep in de hand, gedwongen om met haar roze lippen zijn enorme lid te omsluiten en tenslotte zijn zaad op te slikken.

Ik wilde het gezond houden, en toen ik om twaalf uur, moegedacht, de paar passen maakte naar mijn stamcafé in de Jordaan, om een glas bier te drinken, gooide ik mijn probleem op tafel, of liever op de bar waaraan ik zat.

Naast mij zat Bertie, een vrachtwagen-chauffeur. Een knappe jongeman met fluwelen ogen. Als een aantrekkelijke vrouw de kroeg binnenkwam zonder man en aan een tafeltje ging zitten, liep hij onmiddellijk op haar af en begon wat onzin tegen haar te praten. Hij wond zich daarbij op, zijn broek was erg nauw, en daarom hurkte hij naast haar, verder pratend.

Het was aardig om te zien.

Vroeger was hij kelner geweest in een bordeel in Paramaribo, en ook in Amsterdam was hij tot veel bereid. Een oude, deftige dame had hem eens opgemerkt in een café, hem door haar particuliere chauffeur naar haar huis laten brengen en hem verzocht om naakt, op handen en voeten vier keer om de eettafel heen te lopen. Zij had hem met honderd gulden

[p. 20]

beloond en hem door haar particuliere chauffeur terug laten rijden naar het café.

Hoe ijdel en knap hij ook was, zijn bizarre humor richtte zich tegen hemzelf. Als hij iemand wilde plagen, een man of een vrouw, trok hij zijn bovengebit uit zijn mond en zwaaide ermee voor zijn of haar gezicht. Het had iets gruwelijks en bewonderenswaardigs: een charmeur van jewelste die zelfmoord pleegde. Trouwens, hij had duizend vrouwen gehad, hij had genoeg van vrouwen. Negentiennegenenzestig, zei hij, is het jaar van de poten.

Hij was de man die ik nodig had. Ik vertelde hem over mijn opdracht, en vroeg hem uit zijn rijke ervaring een levenswaar verhaal betreffende soixante-neuf. Ik noemde het een standje.

Toen het één uur was en de kroeg dicht ging, liep ik naar huis. Hij kwam mij achterna, en zei dat men volgens hem niet stáát bij deze liefdesdaad. Het terminologische probleem werd opgelost.

De volgende avond zetten we het gesprek voort. Piet, de kastelein, en lange Jan mengden zich erin, en zij stelden vast dat soixante-neuf uitsluitend door poten wordt beoefend.

Er was geen twijfel aan, zeiden zij, en Bertie die zijn licht had opgestoken bij een ervaren man van tweeënzestig kon het uit de taal zelf bewijzen. In de Jordaan, zei hij, werd in sommige kringen de term ‘Verschwarzte Narr’ gebruikt.

Dat betekende gewoon: een gek. Maar je had ook het meervoud, ‘Verschwarzte Narre’, en dat betekende: twee poten. Soixante-neuf, zo betoogde hij, was een verbastering van ‘verschwarzte Narre’, en kon dus niets anders zijn dan twee poten in bed, met het lid van de ander in hun mond.

Ik bestreed hem, ik wees hem op wezenlijke verschillen tussen Jiddisj en Frans en verzekerde hem dat in de litteratuur soixante-neuf ook bij hetero-seksuelen voorkomt. Tenslotte vroegen we raad bij Tante Marie, een dikke, geestige vrouw.

Zij verklaarde zich onbevoegd en ongeïnteresseerd. Voor haar

[p. 21]

was het van meer belang, van tragisch belang, dat er nu ‘lul’ op de pik van haar man stond, terwijl er in de jaren van haar jeugd ‘Appingedam’ op had gestaan. Het gesprek verloor zijn zakelijk karakter.

Ik had nog steeds geen verhaal, en wist niet goed tot wie ik mij moest wenden. Een vriend raadde mij aan om het paar aan katrollen aan het plafond te laten bungelen, de een aan de handen, de ander aan de benen, en zo elkaar te bevredigen. Ik vond het een goed idee, maar vroeg me af hoe ik hen in het bestek van een kort verhaal tot deze vondst kon brengen.

Die vriend gaf mij ook een schattig boekje, waarin de cijfers 6 en 9 een functie hadden. In het dorp van de ‘zessen’, vertelde het boekje, woonde een kinderloos echtpaar, dat uit het dorp van de ‘negenen’ een jongetje haalde. Het kind had het moeilijk bij de zessen, maar na veel ruzie kwam alles terecht, want wat maakt het eigenlijk uit of je een zes dan wel een negen bent. De ontwerper had het verhaaltje prachtig geïllustreerd door combinaties van 6 en 9, en met mijn opdracht in het hoofd probeerde ik het te lezen en te bekijken als een pornografische geschiedenis. Tevergeefs.

Mijn fantasie had gefaald, geen twijfel aan, ik beschreef de geschiedenis van mijn falen in een artikel dat ik ‘Op zoek naar een verhaal’ noemde en zond het aan de man met de vrij dikke giechel. Hij stuurde het terug, want hij vond het geen verhaal.

69 heeft mij niet geïnspireerd, en ik snak naar '70, denkend aan de plantage-bezitter en zijn slavinnen. De stok van de 7! En de 0! Wanneer wordt het masochistische meesterwerk ‘Histoire d'O’ in het Nederlands vertaald?