Maatstaf. Jaargang 16

[p. 560]

[Nummer 8]

[p. 561]

aryís chiónis
[gedichten]

souvenirs van eenzaamheid

Van je reis bracht je mee
fotografieën
van verwoeste steden
en ik verwachtte
geuren en etherische oliën:
Nardus en Cypre
en vrolijke figuren
van bewerkt goud en email.
Tyrus is gevallen
en ook Alexandrië
en ook Athene,
vertelde jij.
Toen
zag ik de mensheid
als mieren
die hun dood
reeds op hun schouders dragen.
Ik zag de moeders
hun kinderen verslinden
opdat hun bloed niet zou verloren gaan;
ik zag de vaders zich ontmannen,
opdat hun zaad niet verder strijden zou,
ik zag de aarde openen
onder hun voeten
en zich weer sluiten
boven hun hoofden.
Daarna fotografeerden die toeristen
de ruines
en hun begeleider sprak tot hen

[p. 562]

 

over de betekenis van deze plaats

 

en over de vernielende krachten

 

van de tijd.

 

Ik echter dacht

 

aan de bouwkunst van de dood.

uit het nieuw-grieks vertaald door j.m. blijstra-van der meulen

[p. 563]

de draad

Op dit uur
vertellen 100.000 moeders
het sprookje
van het kind dat in het bos verdwaalde,
op dat uur
dat jij de laatste bloemen brengt
en ik het eten bereid.

Ik weet het, je lijdt
nu je zo rondzwerft
hele nachten
in kinderfantasieën
om deze veelkleurige dromen bijeen te rapen,
maar er zijn kaloriëen nodig
om de winter te bevechten
en het heimwee.
Anders
moet je beginnen met het verzamelen van kaarten
verstuurd uit een tropisch land
en masturberen
terwijl je de opdracht leest
geschreven aan de keerzijde der liefde.
Ook dat is wel een oplossing
zoals nog vele andere:
De Seine, de Eifeltoren, gas,
daarna formaline, anatomie, studenten
en het lancet dat tevergeefs
zal trachten je te pijnigen.
Soms denk je aan brand

[p. 564]

 

of roep je visioenen op van, muizen

 

die opgeschrikt

 

de kasten zullen verlaten

 

om door te dringen in riolen.

 

Je neemt je lucifers

 

en met langzame bewegingen van berouw

 

omdat je een ramp aan het voorbereiden bent

 

steek je een sigaret op.

 

Daarna doorblader je tijdschriften

 

met geheel naakte vrouwen

 

terwijl je bedroefd denkt

 

aan de eenzaamheid in het bed van de hoer

 

en je je verwonderd afvraagt

 

of priesters hun handen wassen

 

éér zij het lichaam van Christus in stukken breken;

 

je vervormt de naakte lichamen met potlood.

 

Soms ook zing je

 

eindeloze liederen

 

zo tussen mars en treurzang in

 

met ontelbare gemurmelde hiaten

 

omdat je de tekst nooit hebt geleerd

 

en het woordje STILTE

 

wordt onophoudelijk herhaald

 

en zonder ophouden schrijd je

 

door donkere tunnels van de tijd,

 

met in je ene hand

 

de draad van Ariadne

 

voor de terugkeer, de onwerkelijke.

vertaald door j.m. blijstra-van der meulen