Maatstaf. Jaargang 16

[p. 497]

[Nummer 7]

a. roland holst
[gedichten]

in afwachting

De lucht, het licht - zij geven al blijk
dat haar huid en open ogen
in aantocht zijn: het uur verstrijkt
eindeloos naar 't beloofd moment.

Zijn alle vogels weggevlogen?
Nog wordt haar stap niet op het grind
gehoord. Hij luistert en hij slaat
zijn ogen neer, een en al oor
zolang het licht nog leeg van haar is
en het uitkijken maar verstoort.

Hij weet dat zolang zij er nog
niet is, er overal gevaar is,
en hoort geritsel van bedrog
dat dan weer hier en dan weer daar is.

Zou zij, voor hij haar zelf kan horen,
hem dan ter elfder ure toch
nog gaan verloren?

[p. 498]

[p. 499]

schets in handschrift van het hierachter volgende gedicht ‘voor het laatst’

[p. 500]

voor het laatst

De geladen polen
van bronst en dood
naderen elkander.

(Snel verscholen

de bleke deugden zich)

ontbloot

staat het trots lichaam voor het laatst.

Uit het steil glas dat niets weerkaatst
knettert de ontlading: met zijn graf
meet zich een man, en legt het af. -