Maatstaf. Jaargang 16

[p. 424]

andré oosthoek
[gedichten]

zomer aan zee

de zon ligt als madame recamier
op het strand, waar mannetjes met buiken
schaterend van bosch naar brueghel hollen:
in heel veel hoofden draait
een zware schijf vol schepen.

de straten van de stad persen - ach en wee -
knappe kindertjes uit hun lijf
maar op de achtergrond is er altijd wel
een witte wolk vol meeuwen
die ze opvreet
stuk voor stuk.

[p. 425]

diábasis

in gedachten en andere periodieken heette het
de tijden zijn dood, de goden al gestorven,
maar op de warme zomeravonden golfde het
na iedere scheepshoorn in de stad
hondsbrutaal van de nieuwe hellenen,
brak de wind manshoge vazen
mengvaten,
speelden handen geruisloos dwingend
met matrosjka, uitschuifbaar matroosje
en er was niemand die zich nog bekommerde
om die ene oogopslag van gisteren.

er werd in die dagen een adem gevoeld
die van heel ver en heel oud
hier en nu beroerde
en op die zucht deinden mee
de jongen en de roos
verschenen nooit geplant
een in wezen met de vader.

[p. 426]

gedicht

je hebt een huis
waaruit je brieven schrijft,
dat is bekend.
en 's zomers gaat je glimlach
op een limonadefles
van mond tot mond.

af en toe,
als ik deze dingen voor me zie,
teken ik je portret:
een passer
een schaalstok
een wekker
een trekpen
twee handjes die wijzen
en je mooiste gezicht

er zit een luikje in
dat voortdurend openstaat.
als je goed kijkt
kun je de grote hersenen zien liggen
en even verder de kleine.

daar midden tussenin zit ik.
ik heb pantoffeltjes aan en draai
aan de knop van ons tv-toestel,
want er is natuurlijk wel een danser
die in zijn heupen op je lijkt.