Maatstaf. Jaargang 16

[p. 360]

aryiris chiónis
drie gedichten uit de cyklus kroniek

hoe de belegering ontstond
2

In die tijd hebben wij
de leeftijd van het water nagemeten
bij rimpelloze vijvers
en snelstromende rivieren.
Alles was nieuw...
pasgeboren de stem van het bloed
dat liefdesverlangens spelde
en zong van verre stuurmanskunst.
Vaak hebben wij ons ruggelings op de aarde uitgestrekt
en lieten er de vingers van de nacht
glijden door het woud der zinnen.
Vroeger joegen wij onze schaduw na,
tot in de middag, tot wij met hem versmolten
onder de zuilengalerij van tempels der verkwikking.
Toen was het dat de trompetten schalden
en de mannen elkaar ontmoetten
op het plein
waar men hen sprak
over de plicht des doods,
over de plicht van het zwijgen
en over de afwezigheid van elke hoop.
Daarna sloot men de poorten
en de lucht vulde zich met het geluid
van knarsende scharnieren en van metaal.
Van af dat ogenblik verloor ik elke herinnering
aan mijn lichaam...

[p. 361]

zo viel de stad
3

Eerst knarsten de poorten,
daarna trok het vlees terug,
verzwakt door gebrek aan slaap en door eenzaamheid
en geheel aangevreten door de vrees;
en daarna vielen de beenderen in gruis,
zonder weerstand,

alsof zij zeer vermoeid geworden waren
door de poging
de verwachting
te ondersteunen;
daarna vloeide het merg als een stroom, gesmolten
door de aanraking met vuur.
En toen begonnen alle lansen,
alle vlammen, al de scherpgevijlde
tanden
woedend te zoeken
achter de gesloten oogleden
onder de krampen voor het sterven,
in de stijve vuisten
en tussen de vergrendelde tanden der doden
om de ziel te zoeken
die door de vele dromen
reeds lange tijd vervlogen was
Van af dat ogenblik verloor ik de herinnering aan het leven...

[p. 362]

en zo was de plundering
4

Eerst verstikten zij de weeklacht der moeders,
daarna vernietigden zij het zaad der mannen
en ontmanden de hoop der jeugd,
zij plunderden de heilige tempel
der kinderlijke dromen,
zij smolten het goud der liefde,
ontkleedden de vreugde
en deelden haar kleren,
zij vergruisden het geluid,
verbrandden de kleuren
en begroeven het gezang in de aarde
en lieten de doden
ten prooi aan hongerige honden.
Daarna schreven zij wetten uit voor de dood
en verspreidden in overvloed
de munten der twijfel
en zij zaaiden in de borst der mensen
leegte en stilte.
Van af dat ogenblik verloor ik de herinnering aan de dood...