Maatstaf. Jaargang 16

[p. 292]

peter van lieshout
gedicht

KIJK: dit is weer zoon gedicht,
wat lang misschien
maar echt geschreven
in een volle trein

De schrijfblok op de knieën -
onderwijzeressen tegenover me
en ik op weg van A'dam naar Ehv,
naar de presentatie van
Nieuw Tijdschrift,
een nieuw tijdschrift uit het zuiden.

De vrouw van Peter Schuddeboom
zei wat de bedoeling was en
Hans van den Waarsenburg
schold Bert SA Peto uit voor lul,

omdat ie niets begrepen had
van de Russische Revolutie
en de Beginselen van het Marxisme
met Lenin als speldje nog wel
op zijn revers. Ik heb een mikrofoontje

opgegeten en terwijl dat ding
door de luidsprekers bulderend
langs mijn kunstgebit heen en
weer schoof een trompet in de
gulp geplaatst en met een strijkstok
aangestreken.

[p. 293]

 

Een leuke avond, zoals je die jaren

 

geleden vaker meemaakte. Halverwege

 

vergeten dat ik geen alkohol meer gebruik

 

en pils gedronken, een ongezonde drank

 

die onmiddellijk het brein bedekt,

 

als een natte paardedeken.

 

 

 

Free Jazz, daar houden ze daar nog van,

 

en van de opgehangen schilderijen

 

kun je niet zien wat het voorstelt.

 

Een tijdreis, alweer een tijdreis,

 

van West naar Zuid, maar wie ben ik

 

dat ik dat zeggen kan, een week geleden

 

godzijdank terugverhuisd van Amsterdam

 

(dode stad midden in de zestiger jaren)

 

naar Shertogenbosch, magisch centrum,

 

gehurkt rond de romen kathedraal,

 

Gods eigen teelichtje, waar Jeroen Bosch

 

indertijd verlicht door heksenbrouwsels

 

van doornappels en belladonna

 

genoot van grote zweterige parels-in-de-reet

 

visioenen, kristallen stad vol haren

 

 

 

waar nog steeds mijn boekenrekening openstaat en

 

een dolkomisch klubje kulturele burgers

 

kasteelavondjes belegt vol letterkunde

 

en coeverts van dertig ballen per persoon

 

in mindering gebracht op de subsidie -

 

 

 

een goede gemeente waar, nu de talingen

 

overwieken en route van Alexandrië

 

naar Wladiwostok ik bedoel natuurlijk Moermansk

 

(konvooien eenden die met hun stomme kop

 

hun reisweg pal boven een eendenkool plannen)

 

en het gewone straatgras Poa Annua geheten

 

tussen de brokstukken van de gevallen RK kerk

 

ontspruit, de lente zich aankondigt

 

 

 

met beloftes waar we paf van staan.