Maatstaf. Jaargang 15

[p. 692]

[Nummer 12]

j.b. charles
pian

In de vrouwengevangenis van Bangkwame
zat een vrouw - nu al zeven jaar lang -
die van haar achttiende tot haar vijfentwintigste
roverhoofdman geweest was.
Een stevige meid met een brede berekop;
heel gezellig nu, vredig bijna,
zat zij aan mijn voeten
- dat was de gewoonte nu eenmaal -
in haar blauwe pasin,
met haar schone witte jak aan.

Zij heette Pian, dat betekent:
de Geduldige, maar ik was blij
dat ik haar niet op een eenzame weg
ontmoet heb, want ik had
haar dossier gelezen.

Op het maleise schiereiland,
in de provincie Suráthan, werkte zij
met haar ouders op het veld,
maar wapenhandel was haar vermaak
en belangrijkste kapaciteit.
Dus een paar jongemannen kwamen
en zeiden haar - alsof zij hadden geroken
dat dat sloven met pa en moe op de akker
haar stierlijk verveelde - Pian, jij bent
zo sterk, zo onverschrokken en zo slim,

[p. 693]

 

help ons toch die en die

 

klootzak te beroven vannacht!

 

Dat was het begin.

 

 

 

Al gauw stond zij met twee pistolen

 

aan het hoofd van een bende

 

van zeven man, die zeven provincies

 

onveilig maakte zeven jaar lang.

 

Niet dat het altijd onverdacht bleef,

 

maar men kon niets bewijzen.

 

 

 

Tot eenmaal uit wraak

 

een slachtoffer haar broertje doodde.

 

Dat was het einde.

 

Pian liet haar bende er buiten,

 

zij ging er alleen op af en schoot

 

de man neer in zijn huis,

 

sleurde toen vrouw en kind mee het veld in,

 

waar zij ze met een mes afslachtte,

 

zo razend was zij.

 

Maar meer dan dertig politiemannen kwamen

 

en sloten haar in en overmanden haar.

 

Zij werd ter dood veroordeeld

 

en tot twintig jaren daarbij,

 

maar de koning veranderde de doodstraf

 

genadig in levenslang.

 

 

 

Ik vroeg haar: ben jij op school geweest?

 

Vier klassen. En nou een moeilijke vraag:

 

ben jij godsdienstig opgevoed?

 

O ja zeker. Als wij er op uit gingen

 

bad ik: Here Boeddha, maak dat het goed gaat

 

en dat wij niet gepakt worden.

 

Pian lachte bescheiden terwijl zij zich dat

 

herinnerde, maar met inwendige vrolijkheid.

[p. 694]

 

Ik lachte mee. Want hebben wij niet zelf onze

 

legerpredikanten, laten onze presidenten,

 

als zij ons naar het slachtveld sturen,

 

zich niet biddende fotograferen?

 

Om niet te spreken van kardinaal Spellman,

 

een eindje verderop, in Vietnam.