Maatstaf. Jaargang 15

[p. 565]

gerrit komrij
het testament van de kluizenaar

Of hij Ottobald heette of anders,
dat deed niet zoveel ter zake.
Eens vocht hij met salamanders,
en met een kolonne draken.
Nu woont hij tussen drie wanden,
ver bij de kwaadriekende poelen,
en probeert met zijn tere handen
of hij de schimmel kan voelen.
Zijn vrouw eens de keel afgesneden.
Zijn kinderen in verre landen.
Dat was duizenden jaren geleden.
De dagen van Ottobald kwijnen
onder een bloedeloos strodak,
ver van zijn land en de zijnen.
Vergenoegd met wat pruimtabak,
en een haan, die hem niet hoeft te
wekken, versukkelt hij mallotig.
Dit was de man die vertoefde
bij de vrouw van wie Gothen
of Hunnen heetten of anders.
Zijn huid, die hij juichend looide
in de Oriënt, scheurt en verzandt.
Dit was de man die toernooide.
Ottobalds dagen verglijden, geen
agave in de tuin, waar het stilligt.
Geen kalebassen, slechts steen
krijgt wat het wil ingewilligd.

[p. 566]

 

Zijn vrouw eens de keel afgesneden,

 

zijn kinderen in verre landen,

 

hij murmelt: - ‘Van lieverlede

 

zal mijn gestel het begeven.

 

Maar vóór ik ben overleden,

 

zij komen terug, mijn neven,

 

mijn zonen, de jongste. Bij God,

 

ik zal hen het laatste geven.

 

Zij krijgen een koperen pot

 

met pis en met paardevijgen

 

(hier, in de driehoekige keet,

 

in het schot, of hoe het ook heet)

 

die ze blijmoedig bewaren,

 

waar andere boomtoppen neigen.

 

Maar de jongste, met zwarte haren,

 

schenk ik een zilveren pot,

 

die hij niet open kan krijgen...’