Maatstaf. Jaargang 15

[p. 443]

h. van de waarsenburg
[Gedichten]

de zee

vroeger d.w.z. in de tijd van zee is zee
en water is water kon je bedachtzaam met
een opgeheven hoofd, knipperend tegen de
tabakskleuren van een ondergaande zon op
het strand tegen een paal urineren;

met je ene oor hoorde je het ruisen (van
de zee als u wilt) met je andere kon je
wegdromen in een onmetelijk uit elkaar
spattend gevoel en zo uren blijven staan;

maar nu de zee het schuim uit de haren
tikt/en gebruikt wordt voor rituele
wassingen van onze oosterburen en half
vergane traumas bergt die op een olie
achtige bodem rotten;

nu kruipt het bloed uit de nieren; sta
je en front als publieke vermakelijkheid
tentoongesteld; hangen drabbige kwallen
aan je benen; slaan zeemeerminnen kuise
gebaren; hoor je heimlijk-morele-masten
kwaadaardig zwiepen op een bijbel;

[p. 444]

 

tot je algen voelt groeien; kortgeknipte

 

schelpen je schedel ziet verplaatsen; de

 

beenderen vermolmen; kleine krabben in de

 

voegen hun zachte scharen wiegen en je

 

neervalt op de vloedlijn;

 

 

 

aanspoelt-terugglijdt;

 

 

 

‘mammie, so ein schönes holz haben

 

wir noch nie gefunden.’

[p. 445]

gedicht

de gebarsten grond/de scheuren van een
doof kraaiennest/het zand dat verpulvert
in de plooien van een tijdelijke wind/
de asfaltvlinders die geuren in een roestige
aars/het vee dat verrekt in een schrikkeljaar/

op de pleinen de boeren/vloekend op het
lijf van hun kadavers/een krolse oogst
vermoedend in een land verder op/schunnig
met prikkende stokken hun hormonen te lijf
gaan/lachen om de dorpsidioot/

die voorbij komt springen/het bloed aan
zijn hand nauwelijks kan verbergen/ en
beweert het oor van van gogh gevonden te hebben.