Maatstaf. Jaargang 15

[p. 397]

pier van dijk
dood - gewoon

1.

- De hemel is hoog - zeggen de theologen.

- De hemel is niet moeilijk te bereiken -
zei de vrouw en viel voorover van de 87e
verdieping. Alleen de glazenwassers zagen
haar vallen.

Nu ligt haar lichaam aan de voet
van The Empire State Building
in een geparkeerde limousine.
Haar benen omarmen de liefde,
haar maag draagt
de laatste hot-dog en koffie.

Men staat schouder aan schouder
en gaapt in de luxe bedstede.

Zij is een klein bloot vogeltje
dat uit het nest gevallen is.
Zij is heilig en slaapt.
Zij is historie.

[p. 398]

2.

Een dromende uil valt uit de boom
en breekt zijn poot. Haastig legt
een dichter
beslag op zijn wijsheid
en tapt vijf ons bloed.

De uil gaf de geest.

Kinderen plukten zijn veertjes,
lachten om zijn lijfje
en dansten.
‘Krak’, zei het schedeltje,
want zij waren niet voorzichtig.

Nu staat hij in zijn nakie
op de boekenkast
en uit zijn knikkers
puilt de eminentie.

voor evelyn mchale en eugène brands