Maatstaf. Jaargang 14

[p. 710]

j.p. guépin
[Gedichten]

de heiland

Blaffen in de verte
is Zijn rennen nachtelijk
door de stille stad.

Hij rijdt krakend
over de toppen van de bomen,
het landschap is wit als as.

Beeldschone onweders verlammen
als Hij opkijkt,
dit is het plotselinge sterven.

En zachtjes naderen zijn handen
als Hij de ogen glimlachend dichtknijpt,
dan stokt het leven ademloos.

Rook, bloed en verwoesting de kruisiging,
geen zalvende blik van een hogerstaand wezen,
geen snik redt, hoe tergend ook.

Hij is het voorschip dat rechtstandig zinkend
krengen in de streperige zee uitstort,
de ramp van de Titanic.

Het water is wel de wijste dood,
weefsel na weefsel ontplozen,
eindelijk bevrijd van ons skelet.

[p. 711]

 

Hij is de goede overreder,

 

zittend in zijn tuin

 

acht Hij het welken met voldoening.

 

 

 

1953

[p. 712]

uit het graf gedicht

Ik dicht en word ouder
ijskoud zand en een vriend
zegt toe toe beste beste.

Ja een wonderlijk genot,
aarde in de buik geplant,
in de ogen en de mond zit dat.

Ik weet nu wat het is,
aan de verkeerde kant van de grond
praten ze in trompetnarcissen.

1953

[p. 713]

een oppassende dochter

Ook na haar MMS
behield ze een diepe belangstelling voor kunst.

Zwanger, getrouwd, gescheiden,
omdat ik haar na haar huwelijk verleidde
heb ik het laatste nog van nabij meegemaakt.

Nu weer opgenomen in het ouderlijk huis
riep ze luid toen ze me opendeed:
‘Je kunt hier niet blijven slapen’;
een oppassende dochter.

1965