Maatstaf. Jaargang 14

[p. 708]

helen knopper
gedicht

Het is de duizendkoppige menigte
die ten val wordt gebracht, niet
een eventuele lijkenschenner die
moest weten wie zijn geliefde was,
niet de weergaloze brokkenpiloot
die met zijn hele vermogen en bloed
als inzet
de brokken van het gekunsteld bestaan
boven zekere hoofden uiteen doet spatten,
opdat men kijke en luistere.

Het woord (dat altijd was)
is de niet te betalen message,
alle woorden,
zelfs het mijne hoe stuntelig ook.

Maar als mijn woord niet lijkt
op het zacht rimpelen der zee,
en op de bergen die getuige zijn
van de high
dan heeft het zijn kans
wel degelijk gemist.

[p. 709]

 

Wat we moeten uitroeien zijn de

 

akties van de sluipmoordenaars en

 

de sluipmoordenaars zelf, die

 

beschikken over de boerenslimheid van

 

de rat en over de ogen van de lynx,

 

die snachts met de kragen hoogop

 

zich schuilhouden in portieken

 

en altijd raakschieten.

 

Men kan ze overal treffen; op de

 

hoogste zetels nemen ze plaats, en

 

misschien juist daar want zo zijn ze

 

ogenschijnlijk gevaarloos, maar owee

 

spreek niet met ze en zeker niet als

 

ze brillen opzetten met spiegels,

 

want ineens komt er een driftige pijl

 

in uw nek die doorboort tot in de

 

keelholte van al uw gevoel.

 

 

 

Wees niet bevreesd, God neemt van

 

alles een snapshot,

 

van elk woord en gebaar en van

 

het witte wijvenplan, en alle

 

opnames van liefde gaan in zijn

 

gouden bureau, waar ze duur verzekerd zijn.

 

Heeft u al zo'n polis?