Maatstaf. Jaargang 14

[p. 707]

hans vlek
ochtend aan zee

De ochtendwind blaast door verholen
gaten in mijn spijkerpak
en maakt mij koud, het bladgoud
van de zon verblindt mijn toegeknepen ogen.

Als een hostie eet ik een maria-biskwie
en zie geen mens aan de traag naderende
boord van het water dat kuil
na kuil terrein wint

op mijn bescheiden reepje land waar
wrakhout en dode vis mijn voet genaken tot
op een decimeter, zodat ik
asiel zoek op een duintop waar
bij het ledigen van de gespannen blaas
de damp van mijn urine verwaait als
stofgoud, jazeker, als stofgoud
in de ochtendwind...