Maatstaf. Jaargang 14

[p. 649]

ida g.m. gerhardt
[Gedichten]

zomernacht

Onder de Archipel der sterren
lig ik op de allene heuvel,
lig ik bij de allene woning.
Ik woon alleen, ver van de mensen.
Waar denk ik aan? - dat ik moet sterven,
want alle schepselen moeten sterven,
en dat die éne ik zó liefheb
dat deze liefde niet zal sterven,
maar wordt gesteld onder de sterren.

[p. 650]

sommerferiën

Vergeet intijds de oneindige getallen
der omgebrachten. Delg wie zijn gevallen.
En houd de heerbaan voor de intocht vrij
van wie u knechtten. Welvaart zij u allen.

[p. 651]

afscheid van holland

Twintig jaar vrijheid, twintig jaar verraad
aan het edelste. Ik hard u, Holland, niet
met dit gelaat, waarop geschreven staat:
ziehier die zich voor geld aan ieder biedt.

Het valt mij zwaar dat ik mijn land verlaat.
't Ware tè zwaar als ik het niet verliet:
gelijk een mens die van een mens weggaat, niet hardend dat hij hem ontluisterd ziet.
Ik had u lief en leerde u verachten,
Holland. Ik groeide op onder uw stem:
het water dat als kind mij wakker riep

wanneer het stormde onder Woudrichem.
Nòg gaan de wolken over het Hollands Diep.
Gij zijt mijn land, gij blijft in mijn gedachten.

[p. 652]

[p. 653]

[p. 654]

de vader

Het is het liefste aan het blinkend strand,
het kind dat nooit zijn eigen vader ziet,
die overzee is in dat andere land.
Het woont bij vreemden en het went er niet.

Zij fluisteren erover met elkaar.
Heimwee huist in zijn kleren en zijn haar.

En altijd denkt het dat hij komen zal:
vandaag niet meer, maar morgen onverwacht
en droomt van hem en roept hem in de nacht.
Ik wacht U, Vader van de overwal.

[p. 655]

het onaantastbare

Nooit zal het schending van zijn wet gedogen,
sinds het de kolk van Chaos werd onttogen,
het vers: een droppel schepping afgerond,
bevend van licht en donkerte overvlogen.