Maatstaf. Jaargang 14

[p. 484]

a. roland holst
[Gedichten]

laatste ontmoeting

In natte wind brak de dag aan
toen hij haar tegenkwam.
Haast was hij voorbij gegaan,
maar toen hij haar waarnam
bleef hij verlamd staan-
zijn voorhoofd voelde klam.

Over haar hing nog het rag
van de nanacht, eenzaam-
Het was maar vaag dat hij haar zag
waar hij was blijven staan.

Haar naam, die naam van weleer,
riep hij in de natte wind-
en, vragend, nog een keer
met de naam van hun kind.

Zij liep door, maar keek hem aan-
Haat zint op wraak en pijn.
Wie kan het lot ontgaan?
Hij zag in haar ogen staan
dat hun zoon zijn dood zou zijn.

Angst weet geen waarheen-
In natte wind, nergens vandaan,
bleef hij alleen.

[p. 485]

laatste brief

Als je terugkomt woon ik aan het water
waar wij elkander vonden toen je blond
en wild was, en ik nu een leven later
een laag huis bouwen liet. Langs de oevergrond
een lange tuin, maar zonder paden, zonder
perken, want later gaan wij door het gras
de bloemen langs.

Gewoon, als een laat wonder,

zal je terugkeer zijn nu elk genas
van dat elkaar tot hart- en tot hoofdbrekens
kwellen. Die dwazen leven nu niet meer;
al bleven groeven over als littekens,
de zweer, dat oud zeer, draagt allang niet meer.

Drie berken zijn hier, want van alle bomen
leek geen zo op een vogel en op jou
als de ijle berk.

Ik weet dat je zal komen

als je nog leeft en - een gebogen vrouw -
dit leest. En ben je niet meer in dit leven
dan blijf ik tot mij de verlengde duur
zegt dat je dood bent en je hebt begeven
naar de overkant en mij daar wacht, van uur
en duur en van berouw voorgoed ontslagen.

[p. 486]

 

Dan blijf ik hier, nooit meer ten einde raad,

 

dag in dag uit het einde van mijn dagen

 

alleen verbeiden, van de dageraad

 

tot de avondval uitziende van mijn oever

 

naar de overoever, of die smalle boot

 

ook mij over komt zetten - late toever

 

in het nog later zonlicht van de dood.