Maatstaf. Jaargang 13

[p. 898]

Frank Koenegracht
[Gedichten]

En soms...

En soms deelde in de stad
de zon kroonluchters uit
en luie stoelen

hoewel het verraad toen al
overal huisde

Het zijn niet de wekkers
die de morgen maken

[p. 899]

De brug

De brug die de overkant
niet meer haalt
moet worden getroost
en het is waar
de landschappen zijn daar
dieper dan hier

Ik troost hem met verhalen
over de duizeling en het donker
van zijn eigen holten

Maar de klimop van verhalen
heeft hem zacht en groen gemaakt
en onherkenbaar

[p. 900]

Het eiland Streymoy

Het eiland met zijn dorpen is
vol oude walvisvaart
en weggeworpen koningen
in verre kleren

alleen de dronkenschap ontrolt
de tongen nog
morrelt aan de hartslag

Far Oer '65

[p. 901]

Het in de boten gaan

Hoewel ik haar niet kende leek
het toch op een weerzien toen ze
me lachend aankeek. Ze was nl ouder
geworden.
Nu wilde ik dat het schip maar zonk
of dat er iets in deze wateren
gebeurde wat nog nooit in deze
wateren is gebeurd.

Overal drijven schoenen en sokken
en hier en daar vergaat een fiets.

O het in de boten gaan terwijl de bemanning
dronken en zonder resultaat op ons
de revolvers leegschiet in de storm.

[p. 902]

Men kan zich...

Men kan zich in een vreemd land bv
nutteloos gaan uitsloven, zich gaan
bedienen van de taal en zelfs praat
uitlokken in de openbare vervoermiddelen
om erger te voorkomen.
Ik herhaal: men kan zich natuurlijk best
nutteloos gaan uitsloven. Maar kijkend
uit de ramen wandelen er slechts enkele
goed uitziende heren door de straat.
Zij bezitten zoveel voeten dat zij
onmogelijk kunnen omwaaien, maar ze
bewegen zich te snel om nuttig gebruik
te kunnen maken van hun luwte. Men kan
zich in een vreemd land nutteloos gaan
uitsloven.