Maatstaf. Jaargang 13

[p. 844]

Ida G.M. Gerhardt
[Gedichten]

In den beginne

Ik zet mijn verzen als een schelpdier aan
in diepten waar geen sterveling mij kent;
ik adem in en uit, en zij ontstaan
uit stille kernen, in het element
dat was van den beginne. Altijd blijft
het grote stromen in mij overgaan.
Ik ben alleen. Een maatgang schrijft en schrijft:
ademende zet ik de mantelen aan.

[p. 845]

Anamnesis

Teruggekomen eer hij werd verwacht,
over de bergen, uit het zuiderland
van akkerstroken en rimpelende Nijl:
de vogel met de rode poten, tureluur.
Ginds heeft, wanneer het oeverriet ontsteeg
het wielend roepen, in zijn ronde boot,
van wilgenribben en huid de Nijlvisser
het kenterend getij gespeurd en weet gehad,
en niet gehad, van kleuren van een land
dat hij nooit zag: een groene uiterwaard,
de planten op een blauw bazalten krib,
de regenwolken waar het licht door breekt.

[p. 846]

Chinese tekening

Dicht bij de waterzoom,
onder een wilgeboom
twee vrienden witgebaard,
en op hun knieën staat
een schaakbord, zwart en wit.
De een verzet het paard
de ander, tijdeloos, zit
te glimlachen. Hij denkt.
Verder de stroom af zwenkt
een net dat overgaat.

[p. 847]

De aanzegging

Wees niet bevreesd wanneer de knokkel op
de deur, de kort herhaalde klop
van wie tot wachten nimmer was gezind,
er is. Schuif weg de grendelbout
en zorg dat gij uw gast rechtop begroet
en, als hij zegt wat hij u zeggen moet,
dat gij hem niet één woord ten kwade houdt.
Hij kwam dat gij u voorbereiden zoudt.

[p. 848]

Rietveld †

Toen zonk het potlood, schetsende op schaal.
Een siddering vaart door het skelet van staal
en het betonblok. Rondom rouwt de Domstad
om wie ontviel, de maker integraal.

[p. 849]

Voor dag en dauw

In memoriam M. Nijhoff

Wel elke ochtend ligt de dauw
over uw verzen, als dien dag
dat morgenlijk uw hand hen schiep.
De donkere wereld merkt het nauw,
maar wie niet tot de morgen sliep
leest tussen maan en dageraad
de bladzij die hij eenmaal zag
en sedert leest met de ogen dicht.

‘Er staat geschreven wat er staat’.

En wat uw hand heeft aangeraakt,
thans is het aan uzelf verricht:
de dag, die uit de nacht ontwaakt,
de dauw, het ongerepte licht.