Maatstaf. Jaargang 13

[p. 633]

J.B. Charles
[Gedichten]

De kantate ‘Vliegen en zingen als een lito van Escher’

orkest

De zee beneden
zij rekt zij spiegelt zich
in zichzelf
zij laat zich niets gelegen aan de ruimte.

En in het centrum
van het dreunen
in de ruimte
hangt
de waarnemer
aan wie verboden is
op straffe van de dood
haar te beroeren
de zee.

Komen dus tussenbeide
de stemmen van het licht.

tenor / recitatief

De zee draagt het licht
tot de allerlaatste zee
maar eenmaal verschijnt
het eerste kleine eiland.

Jagen eilanden op elkaar,
zij vermenigvuldigen zich
tot een handvol en al gauw
ligt een akker vol eilanden daar.

[p. 634]

 

bas

 

Een veld, uitgevreten

 

met watergaten

 

of zee aangevallen

 

door landpokken?

 

alt

 

Zover ik zie is het land

 

zover ik zie is het land

 

een sponsveld van meren

 

een sponsveld van meren.

 

alt en tenor

 

Schaarser spiegelt zich water

 

dat was daar daar was de

 

laatste kleine meerkrater.

 

koraal

 

Nu zal tot het einde der dagen

 

de eindeloosheid zijn van land

 

tot het einde van alles, de zee.

[p. 635]

Panorama kijken

Die met de korstende wond
van liefde in zijn lichaam
rondloopt weet
dat het nooit geneest
maar tot bijvoorbeeld
een panorama van Mesdag
uitgroeit. Je zult het
tot aan je dood laten
bezichtigen mijn jongen,
maar als je er mee moet plagen
is het nooit liefde geweest.

[p. 636]

Liefde

Liefde: zich aanmelden voor
inlevering bij
ja uitlevering aan.

In de hoop
en nooit meer dan de hoop.

Zal deze onvoorwaardelijke overgave
bij de enige andere
dezelfde inleveringslust
ontsteken?

[p. 637]

Het weer

Begin november zei de krant:
‘zacht en somber was oktobermaand’.
En wat heb jij van mij gedacht,
was ik warm en hard, kil en pedant,
kwetsbaar toch taai, somber en zacht?
Als ik je raden mag:
zoek een ander klimaat.