Maatstaf. Jaargang 13

[p. 626]

Chr. J. van Geel
Gedichten

Van zomers die wij niet kennen
ritselen de blaren,
in winters die wij niet kennen
sneeuw onhoorbaar valt.

[p. 627]

 

Hakende takken in sneeuw en schemering,

 

onder bomen, over duinen, tuinen door,

 

overal omarmen struiken struikgewas,

 

zo ver het oog reikt, voortvluchtig verder reizend.

[p. 628]

 

De bomen aan het einde van de stad

 

die takken ontberen, die het ontbreekt aan

 

gaan zij de stad nu langs de straten binnen

 

of wandelen zij verlaten uit de stad.

[p. 629]

 

Het bloesemt en het sneeuwt,

 

de angst dat je, al ben je jaren

 

dood, zou kunnen sterven,

 

leeft.

[p. 630]

 

Weer staan de huizen hun gouden achterkanten in

 

de zon te branden.

 

De kamers in de nieuwe buurten

 

liggen van zon tot zon een middag leeg.

[p. 631]

 

Onder bomen ruist de dood,

 

rekken zich de doden,

 

dommelend gegil onder gebochelde wind,

 

tot in de parken waar de maan kraait in zijn vijver.

[p. 632]

Ochtend

Het drentelen van paarden,
het stapvoets leiden,
het keren op de klinkers,
een landelijke morgen.