Maatstaf. Jaargang 13

[p. 358]

Wim Gijsen
[Gedichten]

Comedy capers

Vanmiddag slachtoffer geworden van een vreemde overval,
de klank van een oude naam
schuurde de herinnering open:
ik was ruggelings terug in een schervenveld van vroeger.
En waarachtig
daar loop ik nu rond in een veel te oud lichaam,
in een landschap dat mij bijna volkomen vreemd is,
slachtoffer van mijzelf en van een dolle tic.

Dit is toch al te gek, zeg ik tegen mijzelf,
wat moet ik hier, wat doe ik opeens
met een meisje dat Van Gerner heette,
één die ik vaak gekust heb zonder reden
en die opeens (geen voornaam - was het Dinie? -
en maar een half gezicht)
mij komt herinneren aan een schutting
die geteerd was; een kerkhof met hoog waaiend gras
en zwolse doden onder Victoriaanse stenen.
Hoe kan het, dat dit beeld, twintig jaar oud,
nooit is vergaan. Daar schijnt nog steeds de zon,
ik draag kniekousen met een soort jarretels
en ergens is een huisje met pilaren.

Verder zak ik weg uit mijn vandaag van vandaag.
Dat is toch onverdraaglijk,
dat dit nooit is uitgewist, dat alles blijft bestaan,
dat de wereld barst van de nutteloze beelden,
een spookhuis, onverslijtbaar als corduroy
en een man van morgen (dat vandaag is) knetterend
in zijn spiegels (die van gisteren).

[p. 359]

 

Dit is een inbraak in mijn eigen huis

 

merk ik nu.

 

Wat eerst een speling leek, een oude film,

 

de resultante van een vervelend toeval,

 

was maar een begin. Er komt alweer een meisje op,

 

iets groots, iets sensueels dit keer,

 

maar nog meer zonder naam, een figurante.

 

Daar achter gaat (vermoed ik vaag) een vader schuil,

 

een poteling, een soort bokser

 

met wie ik niets van doen wil hebben.

 

 

 

(nog later in mijn hoofd en dit gedicht,

 

dat ik meeneem en dat mij brengt):

 

 

 

toemaar, toemaar. Ik heb geen donder meer te zeggen,

 

dat merk ik wel.

 

Iedereen springt maar rond in mijn lichaam

 

alsof dat geen geld kost.

 

Goddank draag ik nou wel een fatsoenlijke broek, zie ik,

 

maar wat helpt dat nu ik mezelf

 

zo onhandig zie stumperen achter het cirkus

 

op de turfmarkt

 

en me afvraag of die boerderij van haar vader

 

eindelijk het veld heeft geruimd voor de voetbaltribune?

 

 

 

Weg jullie allemaal, stinkende beelden,

 

weg, weg, dit spoor van vrouwen, polders en roest.

 

Weg, meneer H. van Gerner, die mij

 

uit Zwollerkerspel gedichtjes stuurt en mij

 

zodoende dit rotkunstje flikt. Ik ben er niet,

 

ga dat maar ergens zeggen, ik ben allang een ander,

 

die jongen met dat leer op zijn kont is dood,

 

laat hem maar bij zijn meikevers en zijn lege luciferdoosjes.

 

Waarachtig, ik ken deze mens niet.

[p. 360]

IJssel en omstreken

De wereld was voor ons geen legendarisch eiland
maar een broedplaats van namen en dingen.
Soms ging het opeens gebeuren,
we moesten harderwijk zien,
de baileybrug over de ijssel
en de billen van de boerenmeiden
dikker in het vlees dan thuis.
Maar ook een kikker was toen goed,
een dode voorn of een knokpartij
en schelden op de rooie hattemers,
messetrekkers bij geruchte.
Toen waren in de zomer
de bossen daar kurkdroog en heet
de brandgangen liepen zoemend
naar het einde van de wereld,
gevaarlijk en duister
als het krakend lachen van eksters.
En savonds renden we een en al honger naar huis,
het geblèr van nachtvogels in de rug,
voor ons de woedende vaders
wachtend in hun geur van gezag.

[p. 361]

Dat leeft niet lekker

Je moet eens met een volle mond willen zeggen
de brekelijke bruine broden barsten
in de brompige beetgaten van de broodeters.
Brebrubrobaibrovedebro is alles wat je hoort.
Zo voelt de dichter zich nu precies
elke dag die de goede god geeft:
een overweldigende mond vol leven
en hij maar happend met een volle bek
niet wetend wat te beschrijven
en toch begerig, driftig zelfs.